acıyamamak. en büyük korkularımdan biriydi aslında. acınması gereken birşeylere acıyamamak. hep acırdım ben, hep üzülürdüm. kimsenin üzülmediği şeylere, kaygıyla üzülürdüm. yoksun değildim bu duygudan. insanım ben diyordum. duygularımla varım. çoğu zaman başkaları için olduğum gibi. çoğu insanın yalakalık, kişilik bozukluğu, hastalık olarak tanımladığı beynim şimdi acı yitimini yaşıyor. ölüyor yavaş yavaş.
acımıyor, acıyamıyor. ölüyor yavaş yavaş. yazık. üzülüyordum önceleri. herşeye rağmen gülmeliyim, affetmeliyim, çiçeklerimi yeniden taze olarak dağıtmalıyım diyordum. yapamıyorum. üzülmüyorumda artık. umrumda da değil. bıraktım acımayı. canım yandı çünki. çok hemde, demekki dedim acımayacaksın, üzülmeyeceksin. kendin için yaşayacaksın. savaşmıyorum artık insanlıkla. belkide insan olmaktan bıktım. birilerinin ağlama duvarı olmaktan yıldım.
yeni beni sevdim desem yalan olmaz. kolaymış böyle yaşamak, rahatmış. kimsenin olmadığı gibi bende vazgeçilmez değilmişim. vazgeçildim ve vazgeçtim. kalabalığa karıştım içime dönerek.
