hayır, kastettiğim şey hayatın kendine dair bilinmezliği değil canlar. bizim, kendimize karşı olan bilinmezliğimiz.
nasıl bir şeye sahip olduğunu asla bilemeyecek insanlar var aramızda, yazık. içinizde nasıl bir dünya var bir bilseniz. o yüzdendir hayatta mutlak başarıya ulaşan insanların hepsinin de ortak özelliği kararlılıklarıdır. çünkü içimizdeki o büyük dünya "acabalar" için fazla geniş ve uzun vadede bir o kadar da tehlikelidir.
misal rocky serisi ile efsane olan adamın oyunculuk yeteneği için bilirkişilerin "senden bi cacık olmaz" dediklerini düşünün, ingiliz gençleri tarafından kurulan ve dünyanın her yerinde geniş hayran kitlelerine ulaşan ve kendi ifadeleri ile "isa'dan daha meşhur" olan şu müzik grubunu düşünün ki 18 kere red yanıtı almış ve "sizin müziğinizin modası geçti" eleştirisine maruz kalmışlardı veya şu kaçık aklınıza gelir hemen "ben ampul yapamamanın bilmem kaç yolunu buldum" diyordu hani.
başarılılar, çünkü kararlılar.
ama biz, gündelik yaşantımız içinde o kadar çok acaba diyoruz, o kadar çok ikilemde kalıyoruz ki. eğer ki içsel bir ikilemse yaşadığımız o hâlde hayatımız bir bilinmezlik olup çıkıyor. nereye gideceğini zaten kestiremediğimiz bu gemi, açık denizde yalpalamaktan fazlasını yapamıyor böyle bir durumda. bir şeye dair "acaba" dediğiniz anda o şeyden uzaklaşmaya ve aslında büyük oranda o şeyden vazgeçmeye başlıyorsunuz. çağırıyorsunuz resmen vazgeçmişliği bu şekilde.
ben hayatımda ne zaman ve ne konuda "acaba" dediysem çok sürmedi sonunu getirmek benim adına. pek çok işimden böyle ayrıldım, pek çok insana böyle el salladım hayatımda, pek çok duygumu böyle öldürdüm, pek çok sevişmemi böyle bitirdim daha başlamadan. pek çok vuslatı böyle uzak tuttum kendimden.
