kuşku, merak, kararsızlık gibi düşüncelerle kurulucak cümlelerin başına mutlaka eklenen ama buram buram geleceğe yönelik umut ve merak kokan bir kelime.
içimizi kemirebilecek bir kelime. her şeyin fazlası gibi bu kelimenin de fazlası zarar. bu soruları kendinize sorup mutsuz olmanız bir durumun gerçekleşip gerçekleşmesine bir etkide bulunmayacaktır.
Kuşku bir tilki gibi
Ormandan nehre süzülen
Kelimeler birer savaśçı
Geceye yenilen
Devamında gelen soruya göre barındırdığı tehlike artan kelime.
Her halini, yaptığın/yapmadığın her şeyin sebebini anladığımı düşünüyordum senin. Zannediyormuşum sadece.
Böyle de mi anlayacaktım seni?
Yaşadığın korkuyu, çaresizliği, umutsuzluğu...
Ömrüm seni anlamakla mı nihayet bulacak hakikaten?
Ne Yaşandıysa Yaşandı
Elimde Sadece Anılar Kaldı
Elde Kalanlar ile Yaşamak çok Zor
Hatta imkansız
Kapanmamış Bir Sürü Yara
Cevapsız Sorular Aklımda
Oturmuşum Bir Köşede Merak Ediyorum
Acaba Sende Beni Düşündüğüm Kadar Düşünüyormusun
Acaba Sende Benim Seni Özlediğim Kadar Özlüyormusun
acaba Sende Beni Düşündüğüm Kadar Düşünüyormusun
Acaba Sende Benim Seni Özlediğim Kadar Özlüyormusun Hala
Yaşananlar Yaşandı Elimde Sadece Anılar Kaldı
Elde Kalanlarla Yaşamak çok Zor Hatta imkansız
kapanmamış Bir Sürü Yara
cevapsız sorular Aklımda
Oturmuşum Bir Köşede Merak Ediyorum
Acaba Sende Beni Düşündüğüm Kadar Düşünüyormusun
Acaba Sende Benim Seni Özlediğim Kadar Özlüyormusun
Acaba Sende Beni Düşündüğüm Kadar Düşünüyormusun
Acaba Sende Benim Seni Özlediğim Kadar Özlüyormusun Hala
Umutla: Acaba o da beni düşünüyor mu?
Kötümserlikle: Acaba başka birisi mi var?
Aşkla: Acaba bir daha göz göze gelir miyiz?
Nefretle: Acaba ellerini başkası mı tutuyor?
Öfkeyle: Acaba aldatıyor mu?
Merhametle: Acaba üşüyor mu?
Heyecanla: Acaba yazımı okudu mu?
Neşeyle: Acaba gamzesi kıpırdıyor mu?
Pollyannacılıkla: Acaba şarjı mı bitti?
Sevgiyle: Acaba birlikte ölecek miyiz?
Acaba?
Aşka düşeni düşündüren bir soru. Düştüğün yerden kalkmak için bir çaba sarf etmiyorsan ve orayı devletleştirmek istiyorsan dünyaya kulaklarını tıkıyorsan nefes almak için değil de onu görmek için yaşıyorsan adım attığı toprağa saygı besliyorsan bildiğin şiirlerin öznesi o oluyorsa ve gördüğün tüm düşleri ona yoruyorsan zihnini daha fazla yorma!
önce bir tane, sonra daha fazla senaryo üretmenize neden olan, içinde kuşku, şüphe, merak zinciri barındıran, beyninizde 40 tilkiyi dolandıran sözcüktür.
insana bıkkınlık veren kelime, özellikle hayatında her şey soru işaretleri etrafında dönüyorsa ve bir çıkış yolu bulamıyorsan işte o anda insan o kelimeden nefret ediyor. "acaba öyle miydi, yoksa böyle mi? yok yok bence bunu demek istedi, acaba ben mi yanlış anladım." beynini kemirir, devamlı düşürsün ve 'acaba'lardan bir çıkış bulamazsın ve böylece hoşgeldin uykusuz geceler...
Bir umut cümlesi.
acaba...
Herşeyin bitip tükendiği bir anda sizin için bir umut olması için yalvardığınız anda aklınızdan geçen o imkansız cümlelerin ilk kelimesidir.
- acaba... unuttu mu ? Bir anda çıksam karşısına...
Kendini inandırmaya çalışmanın en ucuzudur. Acaba şöyle mi ? acaba böyle mi ?
- Belki de bu yüzden gitmek zorunda kaldı. Acaba... arasam mı ? sesini duysam bir kere anlarım... Kızgın olup olmadığını hissederim.
Bu kelimeden sonra ki cümle önemsizdir aslında. Ne kadar inandırsanda kendini boşa çıkar çoğu zaman.
sözü ahmet selçuk ilkan'a, müziği selami şahin'e ait ve zeki müren'in 1982'de çıkardığı eskimeyen dost uzunçalarında yer alan, pek bilinmeyen şarkısı. bu nedenle midir bilinmez, bu şarkı albümün 1991'deki yeniden basımında yer almamıştır. sözlerini yazayım da tam olsun:
bilmem ki unuttu mu?
dudakların adımı
gözlerinde anılar
eskidi mi acaba ?
o en güzel ümitler,
o en güel hayaller
yılların gölgesinde
kayboldu mu acaba ?
oysa daha duruyor
ağaçlarda ismimiz
oysa daha solmadı
duvarlarda resmimiz
bir zamanlar eşsiz olan
en kutsal sevgimiz
yoksa senin kalbinden
silindi mi acaba ?
en çılgını bak benim
hala senin yolunda
ne çıkar ki bu aşkın
ölüm olsa sonunda ?
sevgilim söyle bana
yoksa senin gönlünde
yıllar süren aşkımız
küllendi mi acaba ?
oysa daha duruyor
ağaçlarda ismimiz
oysa daha solmadı
duvarlarda resmimiz
bir zamanlar eşsiz olan
en kutsal sevgimiz
yoksa senin kalbinden
silindi mi acaba ?
Dönelim
Döndürsün bizi
Kalbin akıp giden bulutlara benzeyen sesi
Yağmursuz bir yağmura açılmış kapılardan
Ve akılda kalan bir yokuştan
Ve yalnız çocuklara özgü o sonsuz sinema koltuklarından
Ve çocukluktan
Dönelim
Dönelim mi biz
Gençlikten, oralardan
Mutluluğu bir kabuk gibi saran mutsuzluklardan
Dönelim mi acıya
Acıya, büyük acıya
Ve soralım mı acaba
Ey büyük yalnızlık insansan eğer
Bir kaya
Dalgalar yalarken onu
O bakarken kaskatı kalabalıklara
Ah, kalbin bulut bulut akan sesi.
Bütünüyle bir semte benziyor Ruhi Bey
Binlerce, on binlerce kedinin hep birden kımıldadığı
Kedilerden örülmüş bir semte
Ve soğuk bir tuvalde yerini bulamamış renkler gibi
Soğuk ve ayakta tutan çelişkileri
Bir görünümden bir başka görünüme kolayca sıçranan
Her şeyin, ama herşeyin çok dıştan farkedildiği
Eh belki de bir satır fazlalığı ya da bir satır eksikliği
Belki de genç bir şairden ödünç alınan.
Yürüyor mu, yürümeyi mi düşünüyor Ruhi Bey
Düşünmesi daha mı sonra koyuluyor yola
Nereye gidecek ama, nereye varacak sanki
Yoksa bir oyun tadı mı buluyor bunda
Oyundan atılmaktan korkmayan bir oyuncu gibi
Boşvermiş de sanki oyunun kurallarına
Üstelik son bölümde, perdenin kapanmasına
Azıcık vakit kalmış
Ya da vakit var daha. Ama ne çıkar
Gövdenin yazgıya başkaldırması mı
Ruhi Beyin
Başkaldırması mı yoksa
Vaktinden önce anlamanın şaşkınlığı mı
Vaktinde anlamanın sevinci mi
Ya da biraz geç kalmanın
O gereksiz tedirginliği mi Hangisi
Ama belli ki sonundayız her şeyin
En sonunda.
