kardeş uyurken, "acaba sağlıklı nefes alıp veriyor mu?" diye düşünüp saatlerce nefesini dinlemektir abla olmak. kardeş yemek yemeden, boğazdan tek lokma geçmemesidir. yahut dışarıda bir şey yerken "bunu da kardeşime ayırayım / o'na da alayım." diye düşünmektir. kardeş ateşlendiğinde, anneyle birlikte sabahlara kadar başında beklemektir. "o'na bir şey olmasın." diye dua etmektir her zaman...
"en büyük aşkın kimdi?" sorusuna "kardeşim" yanıtını vermektir. ilk adımlarına şahit olmaktır en büyük aşkın, ilk kelimelerine, ilk anlarına...
fazla sorumluluk gerektirir abla olmak. hata yapmamaya çalışmak, yapılan hatalardan ders çıkarmak, kardeşin atacağı her adımı tahmin etmek, önlem almaya çalışmaktır. bu yüzden arkadaşlarını takip etmek de, ablaların görevi olur çoğu zaman...
söz konusu kardeş olduğunda, gerekli gereksiz tüm vazifeleri yüklenmektir abla olmak. anne-babayla kardeş arasında iletişimin köprülerini kurmak, veli toplantılarına katılmak, banyosunu yaptırmak, yemeğinin takibi, hastalandığında başında beklemek, derslerinin kontrolü, kalp kırıklarını dinlemek, tüm zorluklara rağmen güçlü olduğuna inandırmak, vs...
sonra o küçük sıpa kocaman eşek olur, üniversiteye başlar. o gün kardeşten daha da heyecanlı olmaktır abla olmak. kahvaltısını hazırlamak, okula yollamak ve kardeş eve dönene kadar defalarca aramaktır abla olmak. merak etmektir her anını...
üzgün olduğunda uyuma numarası yapmaktır bir de abla olmak. çünkü bilir canının üzüleceğini, onu da üzmek istemez...
kelimelerle ifade edilemez abla olmak.
aslında kelimelerle ifade edilemeyen abla olmak mıdır, yoksa ifadelere sığdırılamayan kardeş midir bilinmez.
ama abla olmak zor zanaat. çok zor... ve tüm zorluklara rağmen dünyanın en mükemmel hissiyatı.
hep söylüyorum, ve yineliyorum;
allah o'nu kalbimden eksik etmesin.
Berbat birseyn ergenlikteki bir erkek kardese ablalik edilmiyor. Denedim olmuyor her harekete bagirmalar vurmalar hakaretler. Onalti sene cektim onu. Ve suan kardesten sogudum abla olarak gormuyorum hic kendimi. Uygun ani buldugumda hemen kurtulacagim onun oldugu ortamdan.
anne olmanın yarısıdır. abla olmanın tam olarak ne olduğunu yeni anladıgım bır surecteyım. annemı daha ıyı anlıyorum artık. aklın yarısının birinde olmasının, yediğin, içtiğin şeyin yarısından çoğunu ona vermek istemenin ne demek olduğunu anlıyorum. ve bir şey daha; abla olmak böyleyse anne olmayı düşünemiyorum bile. bu yüzden anne olmaktan çok korkuyorum. kendin dışındaki birini bu kadar çok düşünmek, çogu zaman fazlasıyla yorucu. ama kardesım ıyı kı var.
abla olmak kucukken babam kardeşime vuracakken önüne atlamakti benim için. simdi maddi manevi destek, daima yaninda olmak, uzakta da olsam yanında olmak.
kardeşi 'abla internette 370 liraya raketler gördüm, çok güzeellll.' dediğinde 'babam onlardan sana bir tanesini ömür billah almaz.' diye frenleme yapmak zorunda kalıp ufak gerginlikleri, nutukları önlemeye çalışmaktır.
Üç kardeşiz, en büyükleri nedense benim. ablayım. neden ablayım bilmiyorum. kız ve erkek ablası olmanın ikisini de en acı şekillerde tattım.
kıyafetlerimi giyen, arkadaşlarına veren, makyaj malzemelerimi kullanan, sürekli ağlayarak applaa çanım yanıyoo diye teselli bekleyen, bir türlü ergenlikten çıkamayan, sürekli para isteyen, şey kadar maaştan kendisine pay çıkaran ve daha dün şuncacıkken bugün kocaman bir kız olmuş birini ablası olmak yetiyormuş gibi
evimin anahtarını çalıp eve kız atan, basılınca büyük utanç yaşatan, cüzdanımdan para çalan, evin kapısını çalıp bir sürü arkadaşıyla kendisine ekmek arası bir şeyler yaptıran, habersiz pizza söyleyip parasını bana ödeten, televizyonumu alıp alıp arkadaşlarına götüren başka birininde ablası olmak yetmiyormuş gibi
birinin ablası olduğunuzda onun tüm arkadaşlarının ablası oluyorsunuz. abla beni everecekler diyip sığınan, abla bugün seninle kalayım mı ya diyip kalan, habersiz gelip eve geçip oturan.. bitmiyor bunlar. abla olmak zordur. minicik, sevimli, şişko ve öpüp koklaya koklaya sevdiğiniz şeyler büyüyor çünkü. büyüdü mü sıkıntı var. büyüdüler mi zor.
Güzeldir yol gosterıcısındüır yeRi geldiğinde onun her seyi olursunuz ablası annesi anneye babaya söylemeye çekindiği şeyleri sizinle paylaşması hatta her şeyini sizinle paylaşmasi yeri geldiğinde sızı koruması savunması aynı şeyleri sizin yapmanız hele bir de onun ağzından ıyıkı senin gibi bir ablam var cümlesini duymussanız abla olmak gerçekten güzel. Ve söylemeden gecemeyecegım bir ablam ya da Abim olmasını çok isterdim..
Bazen Anneden bile daha otoriter ve katı olmaktır.
1)Pc'de oldukları her an kontrolüm altındalar. Annem gibi gizli gizli bakmam. Ta yanına varıp sorgularım, hatta kendim bakarım. Sonra da ters ters bakıp uzaklaşırım.
2) dışarıya çıkacakları zaman evde annem yoksa bana sorarlar.
3) her hangi bir bilgiye ihtiyaçları olduğunda bazen yardım etmem. Çünkü kendilerinin bulabileceğini düşünürüm.
Bu yüzden çoğu zaman zırlarlar ama bu bende ise yaramaz. Hatta sadik zevkler yaşatır.
4) dinsel ve psikolojik bilgileri en çok ben kazırım zihinlerine. Gerisinin umrunda değil...
Ben önemli olduğunu düşünüyorum.
5) iyi günümdeysem ve uslu durmuşlarsa onlara şarkı söyleyip, kitap okurum, börekler güzel yemekler tatlılar pastalar yaparım.
Bu onların çok hoşuna gider. Ve bazen yumuşamak aradaki bağı daha da güçlendirir. Yakınlaştırır.
6) genelde okuldaki sorunlar bana anlatılır. Malum anne çok katıdır. Bulduğu tek çözüm karşı tarafı dövmek olur.
Ki çözümü dayakta görüyorsam konuyu anneme aktarırım.
Evet bazen dayak gerekli. Her çocuk bizimkiler gibi değil. *
7) maalesef bazen sinirimi onlardan da aldığım oluyor. .. Hele ki ortanca az çekmedi benden. Neyse ki çok da kötü biri değilim.
Not: sadece en büyükle aram 6 yaş, arkadaş tipi kardeş ilişkisi düşünemeyiz zaten.
beni sırtında taşıyan, şikayet ettiğim diye döven, zorla yemek yediren, her türlü zahmet'e katlanan, zorluklara göğüs gelen fakat evlendikten sonra kiymeti bilinen elleri öpülesi kadındır.
sıkı bir imtihan aracı. tercih şansım olsaydı asla istemezdim abla olmayı. bundan bir menfaat sağlamayı istediğim yok ama zararının da olmamasını dilerdim. sorumsuz, hareketleriyle ve sözleriyle her daim üste çıkan bir "kardeş", hayatı çoğu zaman zehir eder, ediyor da. dün bir kez daha anladım ki bu çocuğa fedakarlık ziyan bir davranış. daha da fenası ailenin bunları anlamaması, görmezlikten gelmesi. net olan bir şey var ki, bencil olmak insanı pek çok gereksizlikten koruyor insanı.
ne kadar hırslı olursan ol, bir tek o senden önde olduğunda gurur duymaktır.
çocuk yaşında büyümek,
fedakarlığı öğrenmek,
karşılıksız sevmek
ve
anne gibi hissetmektir.
kardeşimle daha dün aramızda geçen bir diyalog, ablalığımın ne olduğunu bana bir kere daha göstermiştir:
kardeşim: (kız arkadaşının üniversite tercihini yaparken yorulmuştur.) başım çatladı valla, ne zormuş bu tercih işi. ben: e kendi tercihlerinde hiç uğraşmadın, o zaman da benim başım çatlamıştı. allah dengeliyor işte. kardeşim: eee abla, herkesin sırtını dayadığı biri var işte.
sen hep daya bana sırtını.
seve seve çekerim ben kahrını.
