kardeş olarak birbirine çok bağlı iki kardeşiz. abim benim için bu hayattaki en önemli insanların başında gelir. 90larda, doğduğumuz yerden çok uzakta bir köyde çocuk olmayı beraber tattığımız için bir tek ikimizin anlayabileceği özel esprilerimiz, özel bir iletişim şeklimiz vardır. bir bakıştan kelimesi kelimesine ne demek istediğimizi biliriz. aramızda birkaç yaş olmasına karşın ikiz gibiyiz. konuştuğumuz kelimelerden mimiklerimize, kullandığımız kelimelere olaylara bakış açımıza kadar. kardeş olmak bunların hepsini gerektiriyordur muhtemelen ama benim abim bana başka geliyor işte. şimdi abim benden çok uzakta yaşıyor. onu senede 1 kere görebiliyorum ama iyi yüreğiyle maddi manevi her zaman yanımda hissediyorum. bazen oluyor özlemden konuşurken o 96 senesinde birlikte legolarla araba parkı yaptığımız hali geliyor karşıma. içimde böyle bir sızı gibi birşey oluyor. gözlerim doluyor. bu kadar yakınızdır, telefondan mesajlaşırken bile içimizi okuruz ama asla duygusallığa yer vermeyiz. o çok duygusaldır. ben ondan daha fazla. ama ikimiz de saklarız çünkü birimiz açığa verirse karşıdaki onu yüreğinin en dibiyle hisseder. görüşünce sarıldığımızda ağlarız mesela, yüzümüzde gülücüklerle ağlarız olabildiğince hafife indirgemek için. bir abi bir insanın sahip olabileceği herşeydir. iyi ki abim var. hiç; keşke ablam olsaydı ya da keşke kardeşim olsaydı dememişimdir. çünkü benim abim hepsi olmuştur benim için. kıymeti bilinmesi gerekendir.
ne zaman konuşsam içinde bulunduğum ruh halidir. insan gerçekten duygularına set çekemiyor. özellikle abimin olmadığını, kardeşlerimin en büyüğü olduğum gerçeğini düşündüğümde, duygulanmamak elde değil.
