askerlik askerliktir zordur.
ancak abinin askere gittiği yer ve yaptığı vazifeye göre kardeşlerin stresi artar veya azalır.
şırnak'ta olan abi ile antalya'da olan abinin bir olduğunu düşünmüyorum.
otobüse bindiği o an birlikte yaptığınız her şey film şeridi gibi gözlerinizin önünden geçer acısıyla, tatlısıyla. özellikle tehlikeli bölgelere uğurluyorsanız kıymetlinizi, içinizden bağırmak, çağırmak, bu olaya bir son vermek, önüne gitme diye gerilmek gelir. sonra dersiniz oraya da giden insan yavruları dolu. onların canı yok mu? dersiniz dersiniz ama nafiledir. korku ve hasret acısı birleşip insana mantıksız şeyler düşündürür çünkü. bir şeylerin varlığına inanıyorsanız ise yapacağınız tek şey olduğunu bilirsiniz artık ettiğiniz her dua onadır.
tam 1 saat önce gerçekleşen. abim benden tam 3 yaş büyük ama bugün sanki ben ondan 3 yaş büyükmüşüm gibi hissediyorum. içine zorla içlikler giydirdik üşümesin diye. otobüsü hareket ettikten sonra bile ardından bakıyordum. askerlik hiçbir şeye benzemiyormuş bugün bir kez daha anladım. hele abiyi askere uğurlamak hiçbir şeye benzemiyormuş.
eğer abinizle aynı evde kalıyorsanız ve o zamana kadar hiç ayrılmamışsanız içiniz o kadar acır ki tarifi yoktur. abim askere gitmeden bikaç gün önce ikimiz teleferiğe gezmeye gittiğimizde orda nasıl deli gibi zırladığım dün gibi aklımda. yol boyu ağlanır mı bi yandan sohbet ediyoruz bi yandan yaşlar akıyor gözümden olcak iş değil. o da sözüm ona çakmıyo suratım çarşamba pazarına dönmüş noluyo bile demiyor. * sonra kaç kez daha ayrıldık hem de çok daha uzun süreli tayiniydi şusuydu busuydu hiç ağlamadım. yani hiçbir veda askere yollarken ki kadar içinizi acıtmıyor.
abinin dönüşünü beklemek, şafak saymak.. abinin beklenenden 1 hafta önce bir akşam saat 22:00 sıraları zili çalması, kapıyı açılmayla ceryan eden sevinç çığlıkları. ayların özlemini hasretini o gece sabaha kadar sohbet ederek geçirmek.
2003'ün aralık ayında bursa şehirler arası otobüs terminalinde beni hüngür hüngür ağlatan olaydır. annemin rivayetine göre çocukken çok kavga edermişiz ama aklımız başımıza geldiğinde hiç tartışmamıştık abimle, kanka gibiydik. dertleşirdik hep. birlikte teoman konserine bile gitmiştik. bindiği otobüse el sallarken duyduğum acı tarif edilemezdi. sağ salim döndü allah'a şükür.
herkes üzgün olur evde özellikle anneler ,babalar sıkıntısını belli ettirmez ama insan anlıyor sıkıntısı tabi gidişinden bir sıkıntı yok ama ilk günler vakit geçmek bilmez ama zamanla insan alışıyor. bide bi bakmışın tezkere günü yaklaşmış gün sayıyo şimdiden herkese hayırlı tezkereler.
Doğuda yapıyorsa askerliğini her şehit haberi daha da bir etkiler durduk yere aglarsin tv radyo vs tunceli kelimesini duyunca kulağınız çanak gibi açılır. Askere gitmeden önce gitse de kurtulsak şu itten dediğin adamı köpek gibi özlersin.
gitmeden önceki bir ay ve askerlik boyunca abi-kardeş sıfatlarının yer değiştirmesine sebep olur. abi değilde küçük kardeşmiş gibi hissedilir bu zamanlarda, daha doğrusu siz biraz, büyüğüymüşsünüz gibi olursunuz.**
teskereyi aldığında işi de hazırsa gelir krallığını ilan eder hergele.
