abi akşam biyerlere götürsene, abi araba kullandırtsana, abi bunun hepsini neden içtin, abi neden bu böyle, abi şu dersime yardım etsene yani kısacasını başının eti yenilen insan.
hayatımda annem ve babamdan sonra sahip olduğum en değerli insan. o kadar asilik yapıp karşı çıkmama rağmen bana kızmayan ve konuşan hatalarımda beni uyaran diğer abiler gibi öküze bağlamayan muhteşem yaratık.
sigarayı bırakmasıyla maddi durumumu zora sokan kişidir. * Allah'tan bedenlerimiz aynı da aldığı kıyafetleri giyebiliyorum.
Geçen gün gitmiş çizgili t-shirt almış. Bir sinirlendim arkadaş. Dedim şunun sade ve cepsiz olanını alsana!
1 ay sonra evlenip gidiyorum ama evimi abime yakın tuttum allah'tan *
kendimi şanslı saymama sebep olanlardır. iki tanesi mevcut bende. biriyle arkadaş, diğeriyle abi kardeş ilişkimizi var. arkadaş gibi olana koca kafa derdim oda bana koni kafa böylede bir anımdır.
bende de vardır, ama bugüne kadar hiç abi dememişimdir, o yuzden abi diyebilecek bir abim olmasını çok isterdim. bir yararını da göremedik bugune kadar hep beni sömürür.
galiba en itici hitap.
kız erkek farketmez insan kişisi biri ile konuşurken ağzını yaya yaya
'hayır abiiiiiiiiiiiiiii saçmalamaaaa' gibi şeyler demiyo mu beni deli ediyorlar.
ağzınıza kürekle vurmak lazım.
bir diğer en itici hitap da 'bilaaadeeerrr'
yumruğu ağzına vurduğum gibi kırarım.
insanı hayata hazırlayan yaşam koçu gibidir.
ilk kroşeleri ondan yersin, ilk küfürleri ondan öğrenirsin ki bunun uğruna babadan dayak bile yiyebilir kendisi 'kardeşine .... demeyi sen mi öğrettin' diye.
mahallede ayrı bi havan olurdu eskiden 'ben şunun kardeşiyim akıllı olun lan' edasıyla dolaşırdın.
gıcık olduğun çocuğu gider şikayet ederdin abarta abarta.
evde ortaklaşa bir kabahat işlendiğinde birlikte sessizliğe gömülür, şaşkın bakışlara 'anne biz hep çok iyi anlaşırız abimlen' tavrıyla cevap verilirdi çaktırmamak adına.
abi ilk "piç erkektir" bir nevi; gelir saçını çeker, yanından geçerken çelme takar, gözlüğünle ilk o dalga geçer. işte amacı hep hayata hazırlamaktır seni.
ah canım benim. *
Milletin ne güzel abileri varmış lan. Benimki 2004 senesinde annemin aldığı milkinis adlı çikolatanın tamamını bana bir parça bile saklamadan yemiş, çöpünü de masama atmıştı.
eften püften şeyler yüzünden kavga edebildiğimiz, sevgi ve nefret duygularını had safhalarda yaşatan yegane varlık. Edit: mesajla su, meyve vs istemese iyi çocuk aslında..
