mahalle maçlarının ve sokak futbolunun vazgeçilmez cümlesidir. herkesin bildiği üzere bu maçlarda kaleye mahallenin en küçük çocukları geçirilir. maçta penaltı olunca da penaltıyı mahalle takımının en büyüğü ve topa en sert vuranı kullanır. haliyle küçük çocuk da "abanmak yok" der. sonra penaltıyı kullanacak kişi öyle bir gerilir ki kaleci kaleyi terk eder. daha sonra uzun uraşlar sonucu kaleci kalede kalmaya ikna edilir. işte son cümle de budur. fakat sonra penaltıyı kullanan şerefsiz abanır yine de.
