pek zannetmiyorum. hatta hiç zannetmiyorum. şu an çalıştığım yer ilk işyerini almanya da açıyor. sahibi alman vatandaşı bir türk. yaklaşık 250 bin euro harcıyor. atölyeyi kuruyorlar yerleştiriyorlar. o kadar zaman emek harcanıyor. sıra bizim elemanların vizesine geliyor. başvurularını yapıyorlar ve şaaaak diye suratlarına çarpıyor almanya. diyorki kardeşim sen alman vatandaşısın ne demeye türkiyeden adam getiriyorsun. 28 tane avrupa birliği ülkesi var git ordan bu adamını diyor. almanyada bu iş kolu mevcut neden buradan araştırmıyorsun diyorlar. dolayısıyla bizim arkadaşlar vize alamıyor yani. 3 aylık turist vizeleri dolunca geri dönüyorlar. sonra patronumuz lüksemburg a geliyor. burada bu iş kolu olmadığı için (altın bilezik ve alyans imalatı) lüksemburg izin veriyor atölyeyi açıyorlar ve elemanlar 1 yıllık vizelerini alıp geliyorlar. daha geçen gün oturumlarını yenilediler. 3 yıllık oturum ve çalışma izni aldılar. geldiğimden beri belçika, fransa, hollanda, almanya ve isviçre ye gittim. kah gezmek için kah iş için. genel durum ise biz türklerin pek sevilmediği yönünde arkadaşlar. bunu gözlerimle gördüm maalesef.
a.b., balkan işçi stoğunu tüketince tekrar 70 lerde ki türk işçisi sevgisini hatırlayacak. 1200 euro ya kimse hemşire bulamaz almanya'da.
çin'li otomototivciler bü düzeltsin a.b. yi önce. sonra hatırlarlar o araçları rusya'dan aldıkları ucuz ham madde ile Türkiye'den ithal ettikleri ucuz iş gücü ile yaptıklarını.
şu avrupa birliğine girme sevdalıları bir bitebilir mi artık. ortada birlik diye bir şey kalmamış türkiyede işsizlik yüzde 10 civarına çıkmışken (kötüyüz yani) avrupada durum yüzde 24 tür. en basit örneği verdim. daha yüzlerce ciddi örnekler var önümüzde.
