sıra dışı yönetmen john cassavetes'in muhteşem filmi. başrollerden birini, ülkemizde komser kolombo olarak bilinen peter falk'la paylaşan gena rowlands, sinema tarihinin en etkileyici performanslarından birini sergiler. filmin konusu, kurgusu, anlatım biçimi, senaryosu özellikle de oyuncuların doğal ve sıcak performansları çok çarpıcıdır.
ilk olarak iyi oyuncu kimdir ve nasıl oynamalıdır? sorularına yöneltilen en anlamlı cevap niteliğinde, gena rowlands'in bu filmdeki performansı. naçizane görüşüm şudur: iyi oyuncu, yönetmeni yönlendiren, senaryoya kendinden bir şeyler katabilen ve doğaçlama yapabilme yeteneği olan oyuncudur. mesela marlon brando, anthony hopkins, tabii ki jack nicholson, vb.
gena rowlands'in film boyunca yaptığı muhteşem karakteristik el hareketlerini, çaresiz bakışlarını, vücut dilini kusursuz bir şekilde kullanmasını da bunlara örnek olarak gösterebiliriz. gena rowlands, ne meryl streep'in o kutsal yüzüne, ne de jodie foster'ın inanılmaz cazibesine sahiptir, ama onların birçok filmdeki performanslarını aşar bu filmde.
gena rowlands tarafından canlandırılan karakterin koskoca bir yalnızlığı vardır. bunun en büyük sebebi de, çocuklarıyla çocuk, ama yetişkin dostlarıyla da çocuk olmasıdır. normların fazlasıyla dışında bir yaşamı vardır ve elinden ne gelse, kendisini değiştiremez. tımarhanelerde elektroşoklarla sarsılsa, kocasından dayak da yese, namussuz bir anne olarak nam salsa da kendisinden kaçamaz. filmin adındaki ironi de tam buraya denk gelir. etki altındaki ve kontrol edilmeye çalışılan bir kadındır aslında, ama buna kimselerin de gücü yetmez.
filmin kapanış sekansı herhalde en beklenmeyen sonlardan biridir. tam bir kabulleniş. peter falk, o şehla gözleriyle balatayı yakan bir zat misali keyifle sırıtır. gena rowlands'le beraber sofrayı toplarlar, ki bu, her şeyin en azından görünüşte çözüme kavuştuğunu vurgular.
