bir dizi, film klişesi.. yere düşen kitaplar, beraber o kitapları toplamacalar.. gözlüğünün üstünden bakan bir elf kızı... ayağa slow motion formatında kalkmak.. keşke gerçekte de böyle şeyler olabilse lan..
ben daha kucucuk bir cocuk iken, gorucu usulu evlenmeyip de bir zamanlar sevgili olan, kisacasi ask evliligi yapan herkesin boyle tanistigini saniyordum; cunku bu hikaye o zamanlar cok revactaydi ya da herkes beynini romantik kitaplarla/filmlerle yikiyordu. isin en bok tarafi ise, bir omur sevecegim insanla bu sekilde tanismayi duslemis olmam.
(bkz: ben kucukken cok salaktim)
başıma gelmeyen olaydır. ki gelse de çarpışırız, o yanımdan çeker gider. ben yine platonik takılırım. buna da kader diyorlar olum, var mı bir çaresi? *
