yer ile yeksan, ıslak saçlı, kem gözlü
kavim göçlerinden bu yana ağlayan
ve durmadan cep kanyağı yakıcılığında
ezgiler çalan, çaldırtan, yakalatan
adı bende gizli bir kadındı istanbul.
şehre bir yağmur yağdı ben ağladım.
sevilirken ayrılmak mı kaldı bizans'tan
yalan dolan yoktu gözlerde yalnızca ses
verilmiş sözler birdi edilen yeminler sıfır
eşyalar alındı fotoğraflar söküldü yerlerinden
bir aşkın izlerini yok edecek
başka bir aşk sipariş edildi yeniden
bir şehre yağmur yağdı ben ağladım
kim daha çok yalan söndürdü çay bardaklarında
ve buğularda yitirilen kimin adıydı
bir aşktan diğerine kaç saatte gidiliyordu
soyulur muydu kabuğu hayatın
yoksa tüm vitamini kabuğunda mıydı
yağmur şehre bir yağdı ben ağladım
ben giderken en çok seni götürdüm
aklımın nakliyesiydi asıl yoran taşıyıcılar
yardan düşmüştüm yaralarım yârdan armağandı
kutsal kitabım da ziyan edilmiş sevgililer atlası
bense sevmeyi beceremedim
belki de sevilmeyi
benim sevmeye engel evcil acılarım vardı
ben yağmur ağladım bir şehre yağdı
ben şehre ağladım bir yağmur yağdı
ben bir ağladım şehre yağmur yağdı
ben yağmur ağladım...
hafif karanlığa çalan ve aslında öyle olmaması gereken bulutlu bir nisan akşamı uzun zamandır iniş çıkışlarla dolu bir hayata tanıklık etmiş gözlerden akan bir damla yaşa doğanın eşlik etme durumudur.
başka ihtimaller de vardır tabi. ama muhtemelen sonuç tektir.
fena bozar adamı.
tevfik fikretin sis şiirine benzemektedir. erkek ağladığı sırada yağmur gelir ve gözyaşlarını saklar. gerçi kötü değildir ağlamak ama erkekler ağlamaz.
-mürebbiye neden ağlıyorsun?
+hiç abuzittin karışma sen?
-ne demek karışma.
-aa a bak yağmur başladı.
+görüyormusun abuzittin gökyüzü bile bana ağlıyor. ''ühüü ühüh ühü''
