kudüs'te görevlendirilen bir gazeteci, ağlama duvarının önünden her geçişinde yaşlı bir musevinin orada öyle durup dua ettiğini fark etmiş. bir hafta, iki hafta... sonunda adamla bir röportaj yapmaya karar vermiş. izin alıp teybini açmış, sormuş adama:
- kendinizi biraz anlatır mısınız?
- adım david, polonya yahudisiyim. yaşım 65. smallada bir manav dükkânım var. evliyim. iki çocuğum tel aviv'de bir çiçek serasında çalışıyor...
- sizi her gün burada, ağlama duvarının önünde, dua ederken görüyorum.
- evet, her sabah dükkânı açmadan buraya gelirim. dünya barışı ve insanların kardeşliği için dua ederim. öğle tatilinde bu sefer insanların mutluluğu, acıların sona ermesi için yaradana yalvarırım. akşam da, eve dönerken, bu kez dürüst ve iyi insanların esenliği için dua ederim. cumartesi günümü de burada, yine dua ederek geçiririm.
- ne güzel! kaç senedir bunu sürdürüyorsunuz ?
- israile göçtüğümden beri, yani 40 yılı geçti.
gazeteci çok etkilenmiş, heyecanla sormuş:
- 40 yıldır her gün dua ediyorsunuz. 40 yıldır yılmadınız. bugün nasıl bir duygu içindesiniz, neler hissediyorsunuz?
uzun uzun iç geçirmiş yaşlı musevi, sonra da bezgin bir sesle cevap vermiş:
vallahi artık bilemiyorum demiş, içimde, sanki duvara konuşuyormuşum gibi bir his var...
