sol portal yazarı fatih yaşlı'nın bugünkü yazısının başlığı.
önemli bulduğum bölümünü aktarmak isterim:
"Dönüşümsüz ve süresiz hale getirilen açlık grevi eyleminde karşılanması istenen üç temel talep var: Bunlardan ilki Öcalan üzerindeki tecridin kaldırılması, ikincisi anadilde savunma hakkının kabulü ve üçüncüsü anadilde eğitim için gerekli düzenlemelerin yapılması.
Bakıldığında bu üç talebin aynı zamanda Kürt siyasi hareketinin esas ve öncelikli talepleri olduğu görülüyor. Yani mahkûmlar, legal ve illegal kanadıyla Kürt siyasi hareketinin temel taleplerini eylemlerinin temel talepleri olarak ortaya koymuş durumdalar. Bu noktada, muhatabının eylemci siyasi mahkûmlar değil, Kürt siyasetinin dışarıdaki ve özellikle yönetici konumundaki mensupları olduğunu hatırlatarak, şu soruyu sormam gerekiyor:
Bu talepler çok uzun yıllardır devam eden bir mücadelenin zaten temel talepleriyken ve dışarıda zaten bunun için çeşitli araçlar kullanılarak mücadele ediliyorken, söz konusu talepler için, siyasal eylemliliğin en uç halini oluşturan bir eyleme, sonu kitlesel ölümlerle bitebilecek bir eyleme girişmeye gerek var mı? Mecliste temsil edilen legal bir partisi, silahlı kadroları ve milyonlarca kişilik halk desteği bulunan bir hareket söz konusuyken, bir tür çaresizlik anlamına gelebilecek ya da son çare olarak görülebilecek bir eylem ne kadar doğru?"
