hepimize yeter bu a$k aralık tut kalbini
ü$ürsen temmuz tut, kar tanesinin
yumu$acık süzülü$ü gibidir sevi$mek bu kalabalıkta
her a$k biraz yakla$maktır kansız bir cinayete
her a$k taslaktır, tasadır belki de
yalnızca 5'i olan bir saate bakıp bakıp
ağlamamaktır, tutmaktır kendini bo$alırken bile
kaybolan ya da ne bileyim güpegündüz çalınan
kum saatidir, çingene sesidir, hepsidir.
ne$ter girdi mi kalp guguklu saatin
ötmesini öğretir zamana; hasrettir zaman
kırılan aynaya. hepimize yeter bu a$k
ne$ter yetmez ama; tahta bir kazık, kızgın yağ
bir po$et tiner, yeni çekilmi$
ayak tırnağını yalamaktır
kapana uzatmaktır dilini
i$lenmemi$ suçları itiraf etmektir a$k
herkes birbirine fazla narkoz versin lütfen
rica ederim zorluk çıkarmayın baltaya
korkuluklara saygılı olun mesela, tırmanmayın
direklere neye yarar bu; neye yarar ısıtmak
dün ölen bir kadavrayı mor bir a$k uğruna
açık bırakıp bu kalbi ameliyat masasında
resim yapmalı, deli gibi resim yapmalı
kayıp bir turuncu kokusu var havada
sternumun boylamasına kesilmesi suretiyle göğüs kafesine ulaşılır. dolaşım sırayla kalp ve akciğer görevi görecek olan alete devredilir. bu süre içerisinde bu pompa hayati organların kanlanmasını ve oksijenlenmesini sağlarken, gerekli olan işlemler kalbe uygulanır. açık kalp ameliyatı major bir işlem olup her hastaya uygulanmaz. genellikle stentle halledilemeyecek kadar ciddi ve çok sayıda olan damar darlıkları ve son dönem kalp yetmezliğinde olan hastalara kalp nakli gibi ciddi hastalıklarda uygulanır. mortalitesi yuksektır.
zoe bir süreçtir. ameliyat olandan daha çok ameliyat sırasında haber bekleyen yakınları için çok zordur. yakın zamanda bu duyguyu yaşayacağım. ve bu yakınının baban olması olayı daha da derinleştirebiliyor.
3 ay evvel geçirdiğim ameliyat. çok zor elbet, henüz 42 yaşında bunu yaşamış olmak ciddi sıkıntı. evet, ameliyattan korktum, hazırlık aşamasında her gün her an o anı düşündüm. ameliyat günü geldiğinde ise inanmadığım tanrıya ilk kez yalvardım, eğer varsan oğluma iyi bir hayat ver diye. ne yalan söyleyeyim, kendim için hiçbir şey istemedim tanrıdan. korktum tabi ki, gözlerine baktım doktorumun, uyandığımda ise yine doktorumun gözlerine bakıyordum. sonrasında yoğun bakım, yaraların iyileşmesi falan filan. bunlar neyse de, asıl sıkıntı sonra başlıyor; bundan sonra ne olacağım! ölüm korkusunu ciddi ciddi hissetmeye başlıyorsun artık, ne zaman yine aynı şeyleri yaşayacağım diye beynin duman oluyor. hele bir de 2 yaşında bebeğin varsa, onun yanında ağlamamak için sürekli kasıyorsun kendini.
dedim ya en zoru sonrası, psikolojiyi yönetebilmek! benim için 3 aylık süreç geride kaldı ama halen bunu aşamadım. konsantre olmaya çalışıyorum muhakkak ama çok zorlanıyorum. ikinci bir şans gibi diye de düşünmüyor değilim tabi, ölebilirdim de ama işte bu tam olarak bu şekilde aşılmıyor. bakalım süreç ne olacak.
