ölen insanın arkasından "onun daha fazla şey yaşaması gerektiği için" ağlanmaz.
ölümün arkasından ağlamak, dünyadaki en bencil ağlayışlardan birisidir. çünkü onu bir daha göremeyeceğimiz için ağlarız. kendimiz için ağlarız. eksik kalan yarınımız belki de eksik kalan yarımız için ağlarız... dolayısıyla ölen kişinin yaşının önemi yoktur bu durumda.
95 yaşında ölen adamın arkasından ağlamakta yine bu bencilliğin eseridir.
yaş hiç farketmez, bütün ölümler, ayrılıklar erkendir onu sevenler için. ölmeyi haketmek kaç yaşından başlar?
her yaşlı veya her belli bir yaşı geçen insan ölmeyi haketmekte midir? ölüm sadece ölen kişinin yaşadığı bir şey değil geride kalanların yaşadığı yıkımdır. 95 yaşında da olsa o bireyin sevenleri, ailesi, arkadaşları, dostları vardır. bu yüzden ağlamaları çok normaldir çünkü ölen kişiyi seviyorlardır ve özleyeceklerdir.
"ölmeyi haketmek" ne demek?
60'ından sonra mı bu kategoriye giriyoruz? ya da ölmeyi haketmenin bi yaşı mı var? sevdiğinse üzülürsün, olmadı allahtan rahmet dile, yaşayacağını yaşamıştır de işte niye yaşından dolayı adamın arkasından dökeceğin gözyaşının hesabını yapıyosun.
95 yıllık hayatı boyunca sevilmiş ve saygı görmüş biriyse, yemek yemek ve sıçmak kadar doğal bir olaydır. çünkü bu kişi yaşı kaç olursa olsun geride bıraktıkları tarafından özlenecektir.
ne kadar yaşlı olursa olsun oğlunun veya kızının ağlaması saçma değildir. misal benim babaannem 97 yaşında öldü. ne kadar yaşlı olsa da annedir o babaannedir o hiç bir evlat anasına doyamaz.o yüzden çok yanlış bir önermedir.
95 yılın alışkanlığıdır giden. insan bir sene giydiği pantolonu bile kapıcıya verirken eli titriyor, tüm ömrünce gördüğü, görmesede varlığından haberdar olduğu kişinin ortadan kaybolması üzer adamı elbette.
bir n harfi fazla gelmiş başlıktır. her şeye rağmen "95 yaşındaysa ölsün pezevenk" yaklaşımı doğru değildir. sevdiğin birini artık göremeyecek olmanın verdiği üzüntüdür bu. ha, "zaten yaşayacağını yaşadı", "torununun torununu gördü" gibi söylemlerle acı hafifletilip, rahatlıkla atlatılma sağlanabilir.
