aslında 90'lara değil çocukluğuna özlem duyan bireylerdir.
sorumluluk yok, şehre atom bombası da düşse herşey çok güzel... bir de mahalle maçını kazandık mıydı deymeyin yiğidime.
90'larda hakikaten kayda değer bir durum yoktu. "kıl oldum ağbü" ve "bizimkiler" benzeri saçmalıklar dışında. neyseki nirvana vardı, iron maden vardı, metallica vardı, slayer vardı, bunlar biraz durumu kurtardı. onlarda zaten 80'lerden sızanlardır. sizi temin ederim 90'lar boş yıllardır. 2000'leri konuşmaya bile gerek duymuyorum. nerde o 80'lerin ruhu.
80'ler 70'ler tamam onlarda efsane yıllardı. 90'lı yılların bu kadar popüler oluşu 70 ve 80'li yılların son demlerini yaşıyorduk 90'larda onun için bu kadar değerliydi kanımca. şuan 2012'deyiz ve bundan 15 - 20 sene sonra 2000 küsürlü yıllar 90'lı yıllar kadar iyi hatırlanmayacak.
(bkz: geri kafa)
böyle bir şeyle örneklenemez geri kafalılık.
örneklemek gerekirse mesela, şu olabilir:
insanların hoşlandıkları, ilgilendikleri şeyler farklıdır. geri kafalı olmamak, bunun bilincinde olmayı ve bu gibi şeylere saygılı olmayı gerektirir.
şimdi geri kafalı insana harika bir örnek geldi aklıma cık, demeyeceğim.*
hepsini geç modern tarihin en büyük geçiş dönemlerinden biridir 90'lar. dünya resmen 90'lardan önce ve sonra diye ikiye ayrılabilir insanlık tarihi için.
bir devrin kapanması, sanal iletişim ve yaşam çağının ilk adımlarının başlamasıdır. sokağı özlemektir. bunların öncesinde 90'larda ki son dönemi çocuk olarak yaşayanlar özler tabi ki 90'ları.
günümüz şehir hayatında koskoca bir nesil 90 m2 dairelerde yetişiyor...
O yılların güzelliğini yaşamış, samimiyetini, gerçekliğini tatmış kafadır.. Şimdi hiçbir şey eski saflığında, derinliğinde değil, her şey anlık, sığ.. Internetle, cep telefonlarıyla sahte hayatlar yaşıyoruz malesef.
sokaklarda akşama kadar oynayabilmiş son neslin kafasıdır.
tüketmeden de mutlu olabilen, hatta daha çok mutlu olabilen kafaya sahip kişilerdir ve kesinlikle teknoloji düşmanı değillerdir.
Apolitikleştirme çabalarına kurban gitmiş yıllardır, bu yüzden de 70'ler ve 80'lerle kıyaslama yapılması baştan yanlıştır.
salçalı ekmeği, şekerli yoğurdu biliyor olması ise, evet geri kafalılıktır.
ne kadar aşınmış da olsa bir millet hayatının yaşandığı zamanlara özlem duyan kafadır.
bir şimdiki halimize bakalım bir de bundan 20 yıl önceki halimize. yaşadığımız yerlerden başlayalım mesela.
ay sonunu getiremeyen memur da, hâli vakti yerinde olan esnaf da, zengin yaşlılar da aynı apartmanda aynı mahallede otururdu. o veya bu şekilde bunların çocukları birlikte oynarlar, birlikte büyürlerdi. inanmayanlar kapıcılar kralına baksın. emekli, durumu iyi bir asker, zengin yaşlı bir amca, durumu pek de iyi olmayan bir memur ailesi aynı binada değiller mi?
peki ya şimdi?
şimdi elimizde şehirlerin merkezine gömülen, gömüldükçe oranın sakinlerini vebalılar gibi şehrin dışına atan, otomobili olmayanların, "zengin" olamayanların yaşaymadığı toplu konutlarımız var.
bırakın da özlem duyalım şeker kardeşim. bırakın insanlar özlem duysunlar. daha şerefli oldukları, maddiyata daha az önem verdikleri, komşularını seçmedikleri, zengin-fakir ayrımının bu denli artmadığı günlere özlem duysunlar. belki bir gün yitirdiklerini bulurlar.
Enayinin birisi "Fakir ama gururlu olduğumuz günler" diye yorum yazmış ve yüz küsür kişi de beğenmiş. Ulan neremiz fakirdi 90'larda? Babam tek başına çalışıp dört kişilik ailemize gül gibi bakardı. Bugün yapamadığımız pek çok şeyi, o yıllarda yaptık biz.
Ailece düzenli olarak her hafta dışarda yemek yer, lunaparka giderdik. Borç nedir bilmedik. Faturalarımızı her ay gününde ödedik. Şimdi tek kişinin çalıştığı dört kişilik bir evde, ancak kuru ekmek yer oturursunuz. Sanki bugün zengin olmuşuz gibi bir algı yaratmaya çalışmayın amk. Bugünün dolar kuru: 7 liraları gördü.
Gençliğinde yaşadığı en güzel aşkları, hayal kurduğu şarkıları, sevgi ve dostlukları veya sağlığı o yıllarda kaldıysa, ailesinden, dostlarından, hayallerinden kaybettikleri varsa ve eski tadı bulamıyorsa neden ozlemesin ki?
