yonca evcimik'in 8.15 vapuru isimli güzide çalışmasındaki "okayi yamaşika kombamba kombamba" vokaliyle başlayan ekoldür. bir dönemi derinden etkilemiş, gencecik dimağları "sanatçı acaba burada ne anlatmak istiyor? gizli bir mesaj mı var?" diye düşünmeye itmiştir.
genelde şarkının ritmine göre rastgele bir araya getirilmiş harflerden oluşan vokallerdir. şarkıda sözün olmadığı kısımları bu yakıştırmalarla doldurulmaya çalıştılar sanırım.
yukarıda da değinmişler amma, eğlencelidir be. bir de şimdiki popla kıyaslayınca en azından sikindirik elektronik yarrak altyapı yerine, enstrüman duyulmaktadır, emek olduğu bellidir, keyiflidir.
başlığı açana not : piç, saatlerce 90'lar türkçe pop dinleyeceğim şimdi, mutlu musun ha mutlu musun ?!
bence ne varsa eskilerde var. zaten günümüz pop müziği ile 90'lar pop müziğinin arasındaki farkı/uçurumu müzik kulağı olan, müzikle ilgilenen herkes anlayabilir. 90'ların pop müziğindeki ruh, içtenlik malesef günümüzdeki pop müzikte yok denecek kadar azdır. *
varsın back vocal li olsun o yıllardaki şarkılar. keşke günümüzdeki pop müzik kalitesi de o senelerdeki gibi olsa dedirtir insana!
özkan uğur bu işi en keyifli yapan sanatçıdır. 90larla sınırlı kalmamış her dönem bunu yapmıştır, bu saçma vokal işinden gerçekten büyük keyif aldığını gözlemleyebilirsiniz.
