Küçüklük ne kadar güzeldi..
sevdiğin çocuğu öp kaç.
Aşk şarkıları dinlemek yok.
Kutu kutu pense oynarken ne kadar mutluyduk.
saklambaçta birbirimizin yerini söylemeye çalışırdık ,
şimdi saklandığımız yeri kendimiz bile bilmiyoruz..
düştüğümüzde dizlerimiz kanıyosu,şimdi ise kalbimiz..
reddedilme korkusu yoktu,bi kez ağlasak bizim olurdu çünkü...
şimdi günlerce ağlıyoruz ama başkasının oluyo
.Büyümeseydikde hayat aynı kalsaydı.
Hep gülseydik,sahte gülüşler nedir bilmeseydik KEŞKE...
90'larda çocuktuk birçoğumuz biz büyüdük hayallerimiz küçüldü...
edit: imla
hepi topu 60-70 yıl aralığında yaşayan insanın insanlığın birkaç milyon yıldır olduğunu bilmemesi üzerine, sadece kendi yaşadığı dönemlerden birini en güzel yıllar olarak ilan etmesidir.
özellikle çocukluk ve gençlik yıllarına denk gelmişse daha bi' güzel olmuştur.
bilgisayardan önce-bilgisayardan sonra dönemlerine tanıklık etmiş olması dolayısıyla, hem sokak kültürünü tatmış, mahalle maçı yaparken dizi kanamış, sonra o yaranın metalik tadını almış, 9 kat kames topuna diken batmış, dikeni çıkarıp zaman kaybetmeden oraya kuru sabun sürüp, oyununa devam etmiş bir çocuğun yaşadığı dönemlerdir. daha sonra bilgisayarların yaygınlaşmasıyla, internet kafelerde, kantır ve eycof turnuvalarının da tadını ilk alan nesildir. dünya üzerinde, çevirmeli modem sesini hiç bir zaman unutmayacak olan tek nesildir. "asl, plz, 16myozgat, u?, zurna'da op olmak" gibi harf toplulukları, onlar için bir anlam taşımaktadır.
çok ama çok doğru bir gerçektir. müzikler, yeni açılan bir iki kanaldaki eğlence programları, sokaklardaki oyunlar (teknoloji bu denli gelişmediği için pc delisi değildi millet, herkes sokakta ip atlar, saklambaç, yerden yüksek, ortada sıçan, akşam ebesi oynardı), perihan ablamız, susam sokağımız vs. asla geri gelmeyecek ve hep özlenecek bir kuşaktır 90 lar.
bu ülke hiçbir dönem gül bahçesi değildi. 90'larda da insan hakları ihlalleri, demokrasi ayıpları, yolsuzluk, yoksulluk vardı. yalnız her şeye rağmen insanlar ortak acılarda, mutluluklarda biraraya gelebiliyordu. ülkede yazıp çizmeye çalışan gazeteci, mizahçı kendini bugüne göre daha özgür hissediyordu. eleştirmenin karşılığı vatan hainliği, fetöcülük değildi. şimdi insanlar birbirinden nefret ediyor ve korkuyor. bilinen bulvarlar, sokaklar her yer daha durgun. sanki her yer, her şey ruhunu yitirdi.
