herşeyin en güzelinin ve ''son''unun yaşandığı yıllar. bu nedenle kritik bir önem taşıyor. insanların bu senelere özlem duyması kuru bir geçmişe özlemden ibaret değil. 90'lı yıllarda çocuk veya ergen olan nesil yeşilçam filmleriyle büyüyen, çocukluğunu sokakta yaşayabilen son nesildi. 2000'li yıllarla birlikte asosyal, teknoloji ve bilgisayar bağımlısı yeni nesil türedi. ozamanlara ait belki çocukluktan dolayı günümüzdeki gibi olaylar, şehitler, bombalar hatırlamıyorum. arastırmadım da sonradan. ama bugünkü geldiğimiz nokta.. insanlara bakın, herkes mutsuz. 2002'de gelip hala devam eden bir değişimin mimarları oldukları için 90'lı yılları mumla arıyoruz.
artık yapılacak olan belli , jitem gibi bir oluşum kurulacak , teröriste kucak açan , bir ekmek parçası dahi veren kim varsa çoluğu çocuğu ile birlikte yok edilecek ki arkasından intikam almak isteyen olmasın , bir köyde terörist mi barınıyor , sana ihbar gelmedi mi , yakacaksın o köyü bir gecede bu iş böyle böyle biter , sen teröristten daha korkutucu olmazsan bu iş çözülmez.
kürt it gibidir , mahkum duruma düşürürsen , korkutursan elini eteğini öper , ama korkutamazsan sana it gibi hırlar kendisini korkutana sarılır , o yüzden devlet baba olmayacaksın , foşik devlet olacaksın , katil devlet olacaksın.
yada 95 çelik harekatı gibi kuzey ırak'ı talan edeceksin , kandil mandil ne varsa yakıp yıkacaksın , sikerim angajman kurallarını deyip dalacaksın , bak israil'e adam bir vatandaşı için 3000 gazzeliyi gözü kapalı öldürüyor , büyük devletsen senin vatandaşın büyük olacak , el oğlunu pohpohlayıp kendi oğlunu siklememezlik etmeyeceksin , senin oğlun en değerli olacak ey devlet.
ama bunun olması için önce halkın bir silkinmesi lazım , biz ne yapıyoruz demesi lazım , başımızdakiler anamızı sikiyor biz niye ses etmiyoruz diye kendine bir sorması lazım , ama var mı ufukta öyle bir ışık derseniz ben pek göremiyorum , olan olduğuyla ölen öldüğüyle kalıyor , yarın bir gün unutulur bu 16 şehit de , yine sadece anası babası hatırlar , belki bir iki vatanperver arkadaş hatırlar , gerisi yalan olur.
şimdi düşününce aklıma italya krizi, apo'nun kenya'da yakalanması, juventus'un istanbul'a gelmemesi, alaattin çakıcı'nın nice'e gitmesi, uzanlar'ın yükselişi, cem yılmaz'ın patlaması, 28 şubat, mavi çarşı faciası, filler ve çimen, her şey çok güzel olacak, eşkıya...
gibi çok çeşitli şey geliyor.
seksenleri ve yetmişleri harbiden merak ederim, ama doksanların canlı tanığı olmaktan da bir onca mutluyum.
2000'lerin de başları güzeldi de sonra hiçbir şey iyi olmadı sanki.
20'lik 40'lık misketlerimizin olduğu yıllar.
magnumun lüks geldiği topun ayaklarımıza büyük geldiği yıllardı.
ekmek arasını sokakta oynarken yediğimiz,
mahalle maçı diye bir üst sokağa gittiğimiz yıllardı.
adam almak için birbirimize bir yarım bir düz adım attığımız yıllardı.
...Yaz çocuklarının, karateye gidenler ve kuran kursuna gidenler olarak ikiye ayrıldığı zamanlardan bahsediyorum size. Güzide ülkemizde semt pazarının cumartesi günleri kurulduğu üç beş mahalleden birinde yaşıyordum. "Salı pazarı" tamlaması dünyanın en ironik kalıbı gibi gelirdi bana o zamanlar. Genelde, yarım saat sonra pazara gelip poşetleri eve taşımam hususunda annem tarafından tembihlenmiş olurdum. Sanki annem kendisine bir pazar arabası almamaya yemin etmiş gibiydi. Lastik tuvalet terliğini domates poşetine değil de sivri biber poşetine koymam, ikisinin de yeşil olmasından değil, domatesin yumuşak olmasındandı. Karateye gidenlerle kuran kursuna gidenlerin tek ortak yanı beyaz giyinmeleriydi ve genelde kuran kursu çocukları daha iyi dövüşürdü. Ben hariç. Biz bahçelerden erik çalardık. Ama dua biliyorduk bize iki rekat yetecek kadar. sınıf öğretmenim kompozisyon üslubumu Sait Faik'e benzetirdi. Sait Faik'i tanımıyordum. Bir gün bir kitabını getirdi bana. Okudum ve tanıdım. Hem Sait Faik'in gerçekten de bana benzediğini gördüm, hem de Sait'le Faik'in aynı kişi olduğunu öğrendim.
