sanırım yediğimiz ekmeğin, içtiğimiz suyun bile tadının daha güzel olmasından kaynaklanıyor. mahalle arkadaşlıkları, insanların masumiyeti ve 80 darbesinin yorgunluğunu da ekleyebiliriz.
o zamanlar görüntülü diafon sistemi yoktu aşağıdan "melce aşağıya gelsene" diye bağırılırdı. csgo yerine gece saklambaçları vardı. topluca bir mekana gitmek yerine komşunun ağacına dalmak vardı. huzur vardı sokaklarda şimdi var olan çocuğumu kaçırırlar korkusu yerine. o zamanlar çocuk olmak güzeldi, özeldi.
insanların henüz bugünkü gibi yozlaşmamış olmasıdır. esnaf kültürü vardı en basitinden. insanlar birbirine tahammül ederdi ve komşuluk henüz değerli bir kurumdu. sokaklarda rahatça gezebilirdin terör gene vardı ama böyle sokakların ortasında her an başına bir şeyler gelme ihtimali düşüktü.
sapıklar tacizciler gene vardı ama 10000 de 1 görülürdü. bugün bu sayı 1000 de 1 e düştü belki daha da aşağılarda. her akşam haberlerde kaza haberi kadar bu tipte haberler görüyoruz. o zamanlarda insanlar büyük tepki gösterirdi topyekün bugün ise tepki gösterenlere duyar kasıyor diyorlar ve bu sapık piçlere özenen gençler türüyor mantar gibi. böyle olayları normalleştirmeye çalışmak o zamanlar ahlaksızlık iken bugün yapanlar ve yapılmasını normalleştirmeye çalışan davarlar normal karşılanıyor.
doksanlar son demleriydi bunların. ne zamanki milenyuma girildi ve ülkede siyaset diğer tüm herşeyin üzerine örtü gibi örtüldü durum bugünkü seviyelere geldi.
Tam geçiş dönemidir, yavaş yavaş teknolojinin hayata girmesi işin tuzu biberi olmuştur.
Yokluk olduğundan elindekinin kıymetini bilmek önemli idi.
Bugünki gibi çocukları eve bağlayıcı faktörler yoktu. Dolayısı ile çamurun içinde de olsa futbol oynamanın tadı başkaydı.
Mahalle maçları efsaneydi mesela, aynı şekilde misket oynamalar , hırsız polisler , kızıl kayışlar , simitler , zımbalar ..
Türkiye'de her iki kişiden birinin belfıtığı olma sebebi vardır mesela , uzun eşekler , birdirbirler..
Zeka geliştirici oyunlar da vardı elbette , üç tane tuğla parçasından cüz oynamalar ara ara gazetelerden kupon ile alınan dama ve satrançlar...
Bunların yanında samim insanların olduğu mahalle kültürü vardı birde. Semt pazarının kurulduğu gün mahallenin yaşça büyük ağabeyleri gençleri ve çocukları pazardan gelen yaşlı amca ve teyzeleri karşılamaya gönderirdi..
Pazarda uyguna meyve sebze bulan bir kilo da yan komşusuna alır götürürdü..
Bir sigara içebilmek için 3 km yol yürünen günlerdi. Şu amca görmesin , bu teyze bilmesin...
Ve ardından Banu Alkan vb. kişilerin yapamadıklarını televizyonlar yapmaya başladı.
Türk toplumunun ahlak yapısı bozulmaya başladı. Dizilerde filmlerde Aile , komşuluk, örf adet , ahlak gibi değerler verilirken bir anda bütün mahalle tren yapmaya başlayan dizi ve filmler baş gösterdi.
Akşam çayına gelen komşunun durumu yoksa bir demlik çay ile gelir, çekirdekler yenir sohbet muhabbet gırla giderdi.
Bir süre sonra ise akşam çayına gelen komşu - yahu bizim falanca kanalda filanca dizimiz var açın da onu izleyelime başladı. Dolayısıyla git gide paylaşım azaldı ve en sonunda milenyum başlarında insanlar tamamen birbirinden koptu.
transformers izleyip oyuncaklarını biriktirirdik arkadaşlarla. sonra euro 96 futbolcu kartlarını biriktirir, cipslerden çıkan tasolarla sokak sokak gezip oynardık. demi moore ile evlenme hayalleri kurmak, ayakkabısının topuğunu ezip beyaz çorapları ile mahallede gezen dayılardan nasihatler dinlemek, altından geçen tuhaf ve rahatsız edici bantları olan parlak renkli taytlar giyen ablaları mahallede dedikodu yaparken dinlemek, super mario her sihirli mantar yediğinde onunla beraber havalara zıplayabilmek, barış manço ile 7’den 77’ye programına çıkıp barış abi den diş fırçası alacağın günün hayaliyle yaşamak, abinle beraber video kasetçiye gidip indiana jones filmleri kiralamak, patlayan şeker yiyip, şekerlerin ağzında çatapat misali patlamasına kulak kabartmak, varyemez amcanın altınlarına özenmek, calimero’ya acıyıp, susam sokağı’nın gerçekleğine dair en ufak bir şüphe bile duymamaktır. yerli popun mükemmel olmasından bahsetmeme bile gerek yok. üstelik hababam sınıfı ve diğer kemal sunal filmleri her çıktığında deliler gibi sevinmektir.
üstelik apaçi dendiğinde bağcılar değil, kızılderililer gelirdi aklımıza. geride kalan güzel yıllardı. artık bir zamanlardır. büyüdük galiba demektir şimdilerde. çoğu insanın en özel zamanları; sorumluluk duygusundan ve ekmek kavgasından uzak yaşadığı çocukluk yıllarıdır. özel olmasının nedeni bu sanırım.
