mescidler var denilmiş. o mescitlerin kapıları kapalıdır. oranın komutanı lütuf buyurursa ancak o zaman kapısı açılır.. ha bir de cuma günleri açılır. cuma günü camiye/mescide gittiğinizde ise sadece erleri görürsünüz. bir tane bile rütbeli asker yoktur. (bu gözlemim gata'nın içindeki mescid için geçerli)
askeri kışla içersinde bir mescit. konum olarak yatakhaneler ve kışla binasından 1 km uzaklıkta. neden acaba yakın bir yerde değil diye sordurmuştur bendenize. ayrıca oraya giden askeri personel kötü bir iş yapıyormuşcasına gider mescide. gitmediğim halde, birilerinin dini özgürlüklerini kısıtlamak hoş olmasa gerek. aynısı yemin töreninde kışlaya alınmayan başörtülü kadınlar için de geçerli.
28 şubat süreci ile o namaz kılan subaylar birer birer yaş kararları ile meslekten ihrac edilmiş, insanların gözünde ordu peygamber ocağı olmaktan çıkmıştır.
hiçbir sistem insanların dinine karışmazken namaz kılan ve eşlerinin başları örtülü olan askeri personel bir anda 1. tehlike olarak görülmeye başlamıştır. ve günümüzde halk katmanlarının arasında ordunun artık dinsizleştiği konuşulmakta ve vicdani ret'çilerin arasına imani retçilerde katılmaktadır. e haklı olarak namaz kılıyor diye ordudan attıklarının çocuklarını askere alamazsın.
özellikle cuma günleri üniformaları ile camiye giderek halkla berabe namaz kılan rütbeli askerler. o dönemleri çok iyi hatırlıyorum. mahallenin küçük bir camisi vardı. camiye ve minik mahalleye yakın bir kışla vardı. askeriyeye en yakın camiydi orası. rahat 8-9 tane rütbeli subayın camide milletle beraber saf tuttuğunu adım gibi hatırlıyordum. şimdi ne olmuştur da bırakın camide üniforma ile namaz kılmasını normal vakitlerde sivil olarak kılanlara bile düşman gözüyle bakılmaktadır? aradan geçen 15-20 senede ne olmuştur? biri bunu açıklasın.
