çocuktum. alınanları bilemiyorum ama çalınanlar hala daha aklımda. o zamanların vermiş olduğu kandaki piçlik, heyecan arayışı, biraz da maddi durum elverişsizliğinden dolayı; kimi zaman ekmek alırken, birkaç sakız, kimi zaman yoğurt isteyip el altından çaldığım gofretler... ne oldu sonra? bakkal sami amca vefat etti. hiçbir zaman büyüyüp çaldıklarımın parasını ödeyemedim ona. bu yükün ağırlığını gizliden hep taşıdım omuzlarımda. şimdi ne zaman aklıma gelsen, giriyorum çocuklarının devretmiş olduğu bakkalına, bir poşet gofret, çikolata, bisküvi doldurup "parasını ödedikten sonra" mahalle çocuklarına dağıtıyorum. beni affet, huzur içinde uyu.
en başta kames plastik mi taş mı belli olmayan top, yumiyum, çata pata(farklı isimler söyleyenler olabilir), cino(hala üniversitede bulup yiyoruz yurdun yanındaki markette mevcut)ve en çok aldığım patlayan şeker.
gofret satılırdı bakkalda ama açıkta, bakkal amcam sergi gibi dizdiği plastik saklama kutularından küçük maşasıyla gofret seçip verirdi. muzlu, kakaolu, sade.. taneyle açık gofret, demek bugünün açıktan satılan tek dal sigarası gibi değerliymiş. evet. *
90larda çocukken cino gibi bişey vardı onu çok yerdim. 90'ların sonu 2000'lerin baş gibi lise zamanlarımda sabah akşam eti puf yerdim. arkadaşlarım hep benle dalga geçerdi.
