komsum, tanidigim var yığınla. abi yasamissin işte hayatini. dibini siyiriyosun su an. haftada bir hastane gezin var. bir sandık ilaç içiyosun. koca sandık ya.
sana bakan insanlara da zorluk cikariyosun. tuvaletten tut yemeğe kadar.
bu tamamıyla benim düşüncem..
yaşama hevesinden ziyade ölüm korkusu da olabilir.
benim dedem, 37 doğumlu. 2000 senesinde şeker hastalığından yatağa düştü. tarlada çalışırken birden şiddetli bi ağrıyla gelmiş eve. o günden sonra da düzelemedi. sigaraya, demli çaya abandıkça abandı. ayaklarında felç var. 195 boyunda adam, uzun da yani. taşıyıp hastaneye de götüremiyorsun. mecbur ambulans, tanıdıkların arabası.
sonuçta dedem, bana bir kötülüğü dokunmadı, çok da sever beni. ama çile çekiyorsun yani. biz hep bakarız sana, o hiç sıkıntı değil. dedemi de ölmüyor diye suçlayacak halim yok. allah çektirmesin diyebiliyoruz sadece. canı veren de, alan da allah'tır. allah kimseyi ele ayağa düşürmesin.
