yılbaşı gecesi eğlencesini geç saatlere kadar izlemeye çalışıp, ertesi gün arkadaşlarınla ben saat üçe kadar beşe kadar oturdum diye sidik yarıştırmaktır. ama o gece kesinlikle sizden daha geçe kadar izlemiş olan arkadaşlarınızın olmasıdır.
babanız tarafından jackie chan'li, bruce lee'li karate filmlerine maruz bırakılmaktır. rocky ve rambo'yu unutmamalı tabi. ama aynı zamanda sabahları şirinleri izlemek; videonun çıkışıyla tüm mahallenin çocuklarıyla eve doluşup, perdeleri kapatıp yaşayan ölülerin dönüşü'nü morarana kadar çığlıklar atarak izlemek; radyodan çektiğin şarkılarla yaptığın mix kaseti walkmande dinlerken pilin bitmesine yakın şarkının uzayıp, şarkıcının sesinin kalınlaşması; lambada eteklerin altına lastikli lambada ayakkabısı giymek(ki kendileri gelmiş geçmiş en hafif ve rahat terliklerdir); sokakta arkadaşlarımızla tişörtlerimizi yandan büzüp gül yaparak şarkıcılık ve mankencilik oynamak gibi süper yanları da vardır. en önemlisi belki de sokakta rahatça oynayabilen son nesil olmamızdır.
çikilop yemektir. "evinize koşuuuun atariyle cooşuuun" reklamını izlemektir. televizyonda "star 1" kanalını izlemek için yükseltici denen aletin eve girdiğine şahit olmaktır. ilkokulun bir bölümünde siyah önlük giymektir.
çocukken tarzanı neredeyse çıplak seyrettik.
külkedisi eve gece yarısından sonra gelirdi.
pinokyo yalan söylerdi, alaaddin hırsızdı,
batman arabayı saatte 300 km. hızla kullanıyordu,
pamuk prenses 7 herifle birlikte yaşıyordu
red kitin ağzında mütemadiyen sigara,
temel reis te pipo ve dövmeler vardı,
pacman hapları yutup yutup dijital müzikle patlayıp koşturuyordu.
kimse bizim nesilin normal olmasını beklemesin!!!
mahallede herkesin herkesi tanıdığı yoksulluğun ve komşuluk ilişkilerinin bol olduğu pazar akşamları banyo yapmanın zorunlu kılındığı hacı şakir kokulu yıllardı. rahmetli remziye teyzenin eriğine daldığımızda orakla kovalanışımız saklandığım yerde koca kıçlı gülizar karısının remzüye abla remzüye abla asıl ele başı ormanda gizlü diye ihanete uğradığım komik mahalle anılarıyla doludur. bakkal hayriyeden mabel sakızı yürüttüğümüzde gevşek gevşek balon yapmamız ve neriman teyzenin kızlarını tavlamanın yolunun mahalle maçında çalıma kaçıp birde üstüne şut çekmekten geçtiğini düşünmekti. alkolle dostluğumuzun ilk temellerini attığımız su deposunun üzerinde vodka içip herkes gibi ilk vukatımızı işlemek apartmanın şartellerini indirip izmarit kokulu berberin kapısına işemek sonrada ziline basıp kaçmak... herkese renkli günler..
türkiye'nin her yaşta en güzel zamanlarını yaşamışlardır.
90larda büyümek.
2000lerin başında iş sahibi olmak.
dünyadaki sıcak paranın türkiye'ye de uğramasıyla alım gücünün iyi olması sebebiyle, evini arabasını 30lu yaşlarda almış olmak.
gençliği mülteci dolu bir ülke ile geçirmemiş olmak.
pahalı hayat standartlarını 38-40 yaşına kadar hissetmemek.
90ların-2000'li yılların başı, yani 15-16 senelik sürecin sanatta, müzikte, sinemada, televizyonda her anlamda zirvenin yaşandığı bir dönem olması itibariyle tam en uygun yaşlarda an be an keyifle takip etmeleri.
bu geçiyorum sanatı, sinemayı, futbol için bile geçerli.
hayatlarının en güzel zamanlarında zorluk görmedi bu nesil.
adeta hayatın kaymağını yedi.
bu standartlar, daha sonraki doğanlar için gittikçe düşmüş oldu.
86-87liler de nispeten faydalandı.
ancak 92 doğumlular ve sonrası için türkiye tam anlamıyla bir kabusa evrilmiş oldu.
en güzel yaş aralıkları, huzursuzluk ile, kalitesizlik ile, sefalet ile geçmekte.
ev almanın araba almanın hayalini geçtim, günü nasıl kapatırım ile geçiyor senelerdir.. sinemada, sanatta, sporda rezil bir dönem.. güncel olarak takip edebildikleri birşey olmadığı için, kendilerinden 10-12 sene önce doğanların zamanında keyifle yaşadıklarını, keyifle izlediklerini, 15-20 sene sonra açıp izlemek ile geçiyor.
örnek ekleyeyim mesela;
sene 2000, 20 yaşında, gs uefa finali oynuyor, bir yandan tarkan albüm çıkarmış, alkol ucuz, sigaralar müthiş kaliteli, keza gıdalar, ülkede mülteci yok, istiklal cd enfes. sinemalarda harikulade filmler.. daha saysam, 2 sayfa çıkar...
bu sadece ekonomik anlamda değil, insana güzel vakit geçirtecek her anlamda kaliteyi tam görmeleri gereken yaşta görmüşlerdir. 50 yaşına geldikten sonra ne yapayım kaliteyi.. mesele bu.
sinemada, sanatta, tvde dünyada patlama, 90-2005 arası oldu ve tam en uygun yaşlarda takip etti bu nesil.
sadece türkiye'ye özgü değil, dünya geneli birkaç istisna hariç en şanslı nesil 1978-1979-1980-1981 doğumlular, bu almanya ve abd için de geçerli, ha onların ekonomi hala çok iyi, ancak ekonomiyi de katınca işin içine, türkiye'de kabus diyebiliriz 92 ve sonrası doğanlar için..
bunca şeyi keyifle yaşamalarının, takip etmelerinin üstüne, 40lı yaşlarına girdiklerinde kariyerde yükseldiler, müdür oldular kıdemli yönetici pozisyonlarına geçtiler. 2020 ve sonrası gelecek güncel teknolojileri alım gücü yüksek durumda bekleyen de yine bunlar.
o yıllarda da yaşamış olmak isterdim açıkçası ama şu an bu zamandayız ve bence şimdiki zaman pandemi dışında çok güzel. her ne kadar bu zamanı beğenmeseniz de bu zamandayız ve zamanı geriye alamıyoruz. zamanı geriye alabilsek herkes farklı bir zamana gitmek ister ki bu da mümkün değil. hepimiz 2022 yılındayız.
