1980'lerin sert esen sokakların, evlerin üzerine sinmiş korku ve sessizliğin devam ettiği günlerden birinde tekel işçisi, sadece işinden evine bir hayatı olan annem eve gelmemişti. telaşla fabrikaya koşan babam annemin fabrikadan alınıp cezaevine götürüldüğü haberiyle eve gelmişti. sağ-sol gibi meselelerden aslında pek de anlamayan, derin bilgilere sahip olmayan annemi tutuklamak için sendikaya üye olması, nüfus cüzdanında malatya-arguvan doğumlu ibaresi yetiyordu o günlerde. garip bir tesadüftü ki 4. katta gülsuyuna bakan evimiz annemin götürüldüğü cezaevini görüyordu.
uzun kuyruklarda beklenerek alınmış teneke yağ (vita) kutularına annemin diktiği sardunyaları, özensiz topladığı saçları, sadeliği ve kendine en güvenen haliyle çekilmiş fotoğrafını da pencere önüne koyarak günlerce cezaevine baktığımı hatırlıyorum. annem ne yapmıştı? annem suçlumuydu? babam neden sürekli sigara içip evin içinde volta atıyordu? neden belli günlerde sokağa çıkamıyorduk? gibi sorularla geçen günlerin ardından eskisinden solgun ve daha sessiz annem eve döndü. onunla anlamlanan evimiz eski haline döndü yine.ancak bu ülke için bizim evimiz için geçerli olan normale dönme durumu gerçekleşmedi. 12 eylül sağcı-solcu nice insanın ölümüne, kaybolmasına, evlerin dağılmasına sebep oldu. bu yüzden ilerleyen yıllarda da bu ülkeye neler kaybettirdiği konuşulması ve hatırlatılması gereken bir durumdur.
80 darbesiyle nice çocuklar annesiz , nice anne-babalar evlatsız kalmışlardır. şu anki dönemde bile darbeyi savunan bazı cahil , deli fikirlileri bulmak mümkün. 80 darbesi , 60 darbesinde ve 28 şubatta olduğu gibi ülkemizi senelerce geriye sürüklemiştir. bu darbelerde her halükarda kaybeden ülkemiz olmuştur, kazanan ise başka güçler olmuştur.
