sanki futbol karşılaşması değilde komedi dizisi izliyormuş gibi güldüren maçtır.
inşallah 6-0 biter diye dua ettim olmadı.
finalde; müllerden 2, sıvaynştaygerden 1, lahmdan 2 ve kaleci noyerden (yazılışını unuttum) de son dakikalarda 1 gol bekliyorum.
hadi sarı çocuklar.
belki bu adamcağız 64 sene evvel (1950 dünya kupası) yine maracana'da uruguay ile oynanan final maçı da izledi (sanırım o zamanlar 15-20 yaşlarında bir delikanlı idi) o maçta yaşadığı şokun (uruguay 2-1 yenerek kupayı almıştı) hıncını 64 sene sonra dünkü maçta çıkaracaktı ama sanırım "ölseydim de bugünleri görmeseydim" demiştir. o kupaya sarılışı, yazıktır ya.
bu futboldur gelir geçer ama brezilya'lı gençlerin dedeye sahip çıkması lazım.
brezilya\'nın bunca zaman kayırılması, bizle oynadığı maçta yapılan haksızlıklar vs sebeplerle almanya kazansın istiyordum bu maçı ki zaten almanya\'nın kazanacağı da belliydi. kendi evnde büyük bir baskı altında olan brezilya\'nın bu kadar iyi bir takım karşısında şansı yoktu. ağlayan brezilya taraftarlarını, özellikle çocukları görünce kötü olmadım değil bir yandan. sonuçta bu seyirci biz de olabilirdik. gözlerim doldu. ama bunca zamanın ahı çıktı bir yerde, yapacak bir şey yok.
