her iki takım içinde -lafta değil- gerçekten zerre puan kaybına tahammülü olmayan maç. iki takımda haftalardır kazanamıyor, moraller sıfır, teknik direktörler topun ağzında. ilçe girişinde çiçeklerle karşılanacak göztepe, turgutlu yönetimi böyle bir açıklama yaptı. yarım saat zaten izmir-turgutlu arası en az 500 göztepeli gelir bu kötü durumlarına rağmen. manisa takımları ayrı bir sever göztepe'yi oldum olası, bu maçlarda koltuklarda boş yer kalmaz. bu ama hep böyledir deplasman taraftarı ne kadar ateşliyse ve çok gelirse ev sahibi takımın ilgisi de artar maça. bu maçta evsahibi olması nedeniyle kasabamı bir adım önde görüyorum. ama gene de dostluk kazansın, üstü açık arabalarla sabahın köründe atatürk bulvarında volta atacak göztepeli arkadaşlar o bira şişelerini esnafa atmayın. size yakışan o değil, klübün aldığı cezalarda hep sizin parmağınız var. siz efendi olursanız, herkes efendi olur. çünkü bizim için de göztepe efsanedir.
1996-97 sezonundan esintiler sunmuş maç. senaryo aynı, takımlar aynı, stad aynı. oyuncular ve tarih farklı * yine 88. dakikaya kadar göztepe önde yine maç bitimi skor tabelasında 2-1 turgutlu galibiyeti asılı. maç sonrasında kale arkası tribünlerde oturan göztepe taraftarlarının zıvanadan çıkışını izlemek için neler vermezdim. afferin kasabam.
(bkz: ne kadar seyredilse doyulmayan filmler)
dk. 45'te recep gayik ile one gecmemize ragmen, ikinci yari mahalle takimi gibi kapanip son dakikalardaki gollerle maglup oldugumuz mac. bir pazar gununu daha, sinirden delirme raddesine gelerek gecirme sebebidir.
goztepe sen benim gencligimin katilisin diye bosuna demedik.
guzel turgutlumun iki tecrübeli golcüsüyle aldığı maç olmuştur. sarıyerin de puan kaybetmesiyle takımımız için play-off umudu tekrar artmış oldu bu maçla.
