karakter sahibi adamdır.
sadakat, bağlılık, sevgi önemli kavramlar. değerlerine , prensiplerine sahip çıkmanın kadını erkeği yoktur işin aslı.
insanı hayvandan ayıran birşeyler olmalı.
canımız çekiyor diye her şeyi yaparsak aynaya bakmaya yüzümüz kalmaz.
adam belki o kızla evlenip baba olmak istiyordur.
ailenin, aşkın değerini biliyordur, üç kuruşluk fahişeler uğruna harcamıyordur.
yuva onun hakkıdır.
çünkü öğretecek ahlakı vardır çocuğuna.
baba, eş olmaya layıktır.
karakterle alakalıdır;kimi 10 günlük sevgilisini aldatir kimi de yıllarca kimseye yan gözle bile bakmaz.aldatmayan mı aldatanmı daha onurlu bilinmez ama gerçekten sevemeyen en büyük günahkardır.
benim arkadaşım olur kendisi, 6 sene çıkıyorlar, 6 sene boyunca çocuk sadık, çıktığı kızda en yakın arkadaşımın ablası... kız güzel çocuk yakışıklı iyi bir çiftlerdi lakin kız çocuk askere gidince hafiften gözü dışarı kaymaya başladı filan derken yıllar geçti çocuk evlenmek istedi... kız hazır olmadığını söyledi 6sene geçmiş nesine hazır değilsin diyen çocuğa verdiği cevap; ailemin borcu var bu şekilde evlenemem oldu.
çocuk ertesi gün hemen bankaya koşup 35.000 tl kredi çekiyor kızın annesine veriyor, kızda o hafta çocuğu terk ediyor sözde çekilen kredide haberi yok kızın... aradan süre geçiyor kız başkasıyla birlikte oluyor hemen evlilik planları yapıyorlar, kız evlnmiyor ama terk ettiği çocuk yeni bir ilişkiye başlayıp yıllar sonra nişanlanıyor.
yani sadık kalan kazık yiyen erkek güzel bir ilişkisi mutlu bir hayatı var...
sadık kalmayan terk eden kız evde kalmış mutsuz bir hayatı var.
herşeyim o olmuştu. çok seviyodum be sözlük. deli gibi aşıktım. her şevişmemizde bi kere daha aşık oluyodum.
manken gibi kızken son 3 senede 90 kilo olmuştu. genede çevirip kafamı bakmadım kimseye. çok pis sadıktım. kıskançlığımda yoktu öyle bariz.
ama işte bitti.
bundan 2 buçuk yıl öncesine kadar herşey yolunda gidiyo. no problemo yani. hatun çok güzel ta lise yıllarında vurulmuşum.
bi gün ayrılmak istediğini söyledi. kızım noluyo falan filan "ayrılmak istiyorum, olmuyo artık" dedi. "niye?" diye sordum.yok efendim neymiş ben başkalarıyla sinemalara, pikniklere, gezmelere gidiyomuşum ona vakit ayırmıyormuşum. bu gezdiğim arkadaşlarımdan biri akciğer kanseriydi o dönem. mahalledeki arkadaşlar toplanıp sırf çocuk mutlu olsun diye bişeyler yapıyoduk. kaybettik arkadaşımızı, hatun benden ayrılmadan iki ay önce. neyse anlatmaya çalışsamda anlamadı. ayrıldı benden. ama bende deli gibi aşığım, ayrılmasını istemiyorum. sonrasında hattını değiştirdi. arıyorum ulaşamıyorum çıldırıcam.
annesinin yanına gittim (o dönemler çok iyiyim ailesiyle ona güvenerek yani)
noluyo anlamadım anlamında sorular soruyorum.
"olum senin elinde bi işin yok; bi mesleğin yok, sen bize göre deilsin" manasında laflar ediyo. ya diyorum "teyzecim ben kendi işimi yapıyorum (üreticilik) eee bi işede giricem okulumu bitirdikten sonra. bi yandan kendi işimi yapıcam bi yandan da çalışıcam"
yok efendim neymiş mühendis, doktor, subay vs. karizmatik bi iş istiyolarmış.
hatunuda istanbula yollamışlar halasının yanına.
eee ben dururmuyum kurcalıyorum oraları buraları ulaşmaya çalışıyorum hatuna.
pat bi haber geldi ortak arkadaşlarımızdan birinden. hatunun ailesi daha fazla rahatsız edersem beni savcılığa vericekmiş; babasıda ayağını denk alsın silahımı alıp gelirim diyomuş (çelişkiye gel aga)
iki gün sonra hatun beni aradı "ben yapamıyorum sensiz" diye. bende deli gibi aşığım ya "bende yapamıyorum sensiz" dedim.
biz tekrardan başladık. "ama" dedi "ben sana numaramı veremem ailem senle görüştüğümü öğrenirse beni siler. sen şimdi normal zamanlardaki gibi ararsın annemde senin aradığını görür kötü olurum ailemle." yani senin anlıycan beni gizli numarandan arıcak.
salak kafam bunu da kabul ettim.
ya mal de, salak de, saf de bana ama aşk işte insana gururu falan bi kenara bıraktırıyo.
bi tane hattı var sadece geceleri açıyo ben ordan ulaşıyorum. o bana ulaşacağı zaman gizli numaradan arıyo. gizli gizli buluşmalar falan. bu şekilde 2 sene sürdü. 2 sene boyunca gizli numaradan aradı beni. ve yemin ediyorum bir kere bile başkası aklıma düşmedi. istesem yapardım. ama sadığız ya kafamı sikiyim.
ta ki geçen seneye kadar.
geçen sene mayıs ayında annem 100 binde bir görülen miller fisher sendromu denilen bi hastalığa yakalandı. (bkz: miller fisher sendromu) ( içinden "amına koyım türk filmi gibi" dediğini duyar gibiyim. gerçektende öyle anasını sikiyim.)
1 buçuk ay yoğun bakımda kaldı. her gün hastanedeydim. sözlük bi kere bile yanıma gelmedi. bırak üstüne üstlük o dönem bi telefon konuşması sırasında benden ayrıldı. ben buna hiç ilgi göstermiyormuşum. ee amına koyım psikolojim alt üst olmuş. annemin hastalığı bir yandan, finaller yaklaşmış okulu bitiremicem onun stresi bir yandan. üstüne birde dayımın oğlu trafik kazasında vafat etti. ben iyice kötüleştim.
bu da kalkmış "bana ilgi göstermiyosun" diyo. "dünya sadece senin etrafında dönmüyor." dedim. "terbiyesiz" dedi telefonu suratıma kapattı. hemen bi msj yolladım. "senin ilgini sikerim bi daha sakın karşıma çıkma" yazdım.
bir hafta beni aramadı. bi hafta sonra aradı " annenin durumunu soracaktım nasıl oldu" dedi. 3 gün sonra aradı gene aynı sorular. 2 gün sonra aradı gene aynı şey. derken biz görüşmeye başladık tekrardan. tabi annemde yoğun bakımdan çıktı. çıktı ama yüz mimiklerini hareket ettiremiyo, göz kapaklarını kapatamıyo, gülemiyo.
gelmedi annemin yanına geçmiş olsuna.
bir ikinci hatayıda burda yaptım.
deli gibi aşığım ya, gözüm ondan başkasını görmüyo ya devam ettim. gene bana salak de, aptal de, saf de. hepsine kabulüm. ama arkadaş işte aşığım amına koyım aşık.
neyse devam ettim ama biraz soğuk davranıyorum.
neticesinde noldu biliyo musun?
ayrılmak istediğini söyledi.
bi baktım iki gün sonra birisiyle ilişkisi var. ailesi tanıştırmış. çocuk tam ailesinin arayıpta bulamadığı cinsten.
imkansız sayılabilir ama eğer öyle bi adam varsa adamın harbiden 7 kat dibidir yani. öldükten sonra bile gömülmeyip adına türbe yaptırılmalıdır hele ki bu devirde.
