benim arkadaşım olur kendisi, 6 sene çıkıyorlar, 6 sene boyunca çocuk sadık, çıktığı kızda en yakın arkadaşımın ablası... kız güzel çocuk yakışıklı iyi bir çiftlerdi lakin kız çocuk askere gidince hafiften gözü dışarı kaymaya başladı filan derken yıllar geçti çocuk evlenmek istedi... kız hazır olmadığını söyledi 6sene geçmiş nesine hazır değilsin diyen çocuğa verdiği cevap; ailemin borcu var bu şekilde evlenemem oldu.
çocuk ertesi gün hemen bankaya koşup 35.000 tl kredi çekiyor kızın annesine veriyor, kızda o hafta çocuğu terk ediyor sözde çekilen kredide haberi yok kızın... aradan süre geçiyor kız başkasıyla birlikte oluyor hemen evlilik planları yapıyorlar, kız evlnmiyor ama terk ettiği çocuk yeni bir ilişkiye başlayıp yıllar sonra nişanlanıyor.
yani sadık kalan kazık yiyen erkek güzel bir ilişkisi mutlu bir hayatı var...
sadık kalmayan terk eden kız evde kalmış mutsuz bir hayatı var.
aldatmamakla iyi yapan erkektir. ama eğer 7 yıl boyunca çıkıyorsa ve hala flört seviyesindeyse ortada garip bir durum vardır. bunu bir anlatım bozukluğu kabul edip asıl konuya değinmek istiyorum. öyle gerizekalı bir devirde yaşıyoruz ki insanlar nerdeyse aldatmak ile övünecekler. ayrıca herkesi default olarak "aldatır" sanıyorlar. yanlış bir düşünce. uçkur uçkur gezenler halinden memnunsa anlarım durumu; fakat onurlu bir davranış olarak görünmüyor bana. bu devirde onur kelimesinin hala birileri için bir şey ifade ettiğini düşünerek kurdum bu cümleyi de.
lise arkadaşım olan, lise 1 de başladığı şehirlerarası aşkını üniversite 4. sınıfa geldiğinde halen devam ettiren arkadaşımdır. kız şimdi öğretmen olmuş arkadaş ise 5 yıllık okulunun 4. yılındadır. ve hala da ihanetin fikri bile zihninden geçmeden aşkları devam etmektedir.
