içindeki kalabalığa akıl sır erdirilemeyen vapurdur kendileri.
kapılar açılıncaya kadar girişe doğru kuyruk uzar , sonra içeri ana rahmine ulaşmak isteyen sperm ordusu gibi bir insan kitlesi içeride bir koltuk bulma sevdasıyla koşturarak girer.
şanslıysanız 4 kişilik yerde oturan 6 kişiden biri olursunuz. bu sırada içeri insanlar hala akın etmektedir. ali sami yen stadyumunu dolduracak bir kalabalık vapurda iğne atsan düşmez şekilde ayakta durmakta, merdivenlerde oturmakta; o da yetmeyip dışarda hava buz gibi olmasına rağmen dışarıyı bile doldurmaktadır.
vapur beşiktaş'a yaklaşınca iskele verilirken vapur artık neredeyse denize batacak şekilde iskele tarafına çöker. buradan insanlar uzatılan tahta parçasından (merdiven demeye bin şahit lazım kendilerine) tırmanarak iskeleye çıkarlar.
ama yarış bitmez ... bu sefer; ya otobüs, ya minibüs ya da taksi yarışı başlar.
insanlar dur durak bilmeden birbirlerini tekrar ekarte ederek otobüs kuyruğuna koşturup bin kişi 50 kişilik otobüsü camlarına garfield gibi yapışarak doldurur.
minibüsteyse daha da beterdir. lakin otobüste şöförün "bir durun yeter" deme becerisi vardır. ama minibüste bu yoktur. minibüs ağzına kadar dolsa bile şöför hala "omuzlarınıza alın sıradaki yolcuyu" deme pişkinliğine sahiptir. her ne hikmetse de minibüsteki 100 kişinin kaç kuruş verdiğini hesaplayıp, vermeyenleri azarlar. matematik profesörü olacak adam kendini minibüs direksiyonu başında heba etmektedir.
taksiye binerseniz, götünüze girecek 15 milyonu gacırt diye kabul edip maslağa doğru yola çıkarsınız.
