her yönden hata olur, elde kalır. 60'ların tip'i sosyalist gelenekten gelen ve eşitlik temelli bir örgütlenme biçimini layıkıyla yansıtır. behice boran'ın köylerdeki sosyolojik çıkarımları, mehmet ali aybar'lı güleryüzlü sosyalist hareket döneminin öncül yapısını ortaya koyar. tip, döneminde sosyalist örgütlenme biçiminin türkiye'deki en olumlu yansımalarına örnek teşkil etti. devrimci yapı, aydınlık marksist öngörülerle birleşip 68 kuşağının aykırı ruh haliyle özgün oluveriyordu. bu ilerlemeci özgün örgütlenme, 15 milletvekili çıkarmaya kadar uzandı. o dönem hikmet kıvılcımlı, çetin altan gibi isimler tip içindeydi.
günümüz işçi partisi ise ulusal sol adı altında erol manisalı'nın başını çektiği cumhuriyet yazarlarından birkaçının öncüllüğünde gayet milliyetçi ve muhafazakar bir yapıda siyaset geliştirmekte. konulara yaklaşımda gayet şövenist yol izlenebilmekte. elbet dünya konjonkturu değişimden/ yerinde saymamaktan beslenmekte. fakat, işçi partisinin milliyetçiliği esas alan ani tepkileri başlı başına sol içerikten uzak. yani bu yıllar sonraki değişimi sadece konjonkturla açıklamakta ilk başta bahsettiğim gibi elde kalır. chp ve işçi partisinin genel siyasetinin benzer tepkiler sunduğu aşikar. bu da gayet koruyucu ve içe dönük yer yer pasifize olan şiddete eğilimli bir harmanlanış adeta. bu bağlamda tip farklıdır günümüz işçi partisi farklıdır. konu, ilerleme ve örgütlenmeyle kısır döngü arasında politika üretememekte gizli.
