çocuk iken bizde böyle durumlar sık sık yaşanırdı.
iki tane muz alırdık, annem ben muz sevmem derdi.
yemekte eti pay edip kardeşimle benim tabağıma koyardı, ben doydum derdi.
pasta yetmeyince, benim canım istemiyor derdi.
hep bulurdu bi bahane, canım annem hiç düşünmedi kendini. bu arada babam ne bok yiyordu biliyor musunuz? kıçını devirip tv karşısında tabağına gömülüyordu, çünkü o sadece kendini düşünen hırbonun teki.
Annem, çatır çatır yer. Yerdi daha doğrusu.kanser tanısı koyulduğundan beri eve tatlı bir şey almıyoruz o ayrı. Şeker , kanserli hücreleri besliyormuş çünkü. Pasta yiyebilen aileler de kıymetini bilsin . Önemli olan paylaşmak.
anne baba, ikisi birden sen ye, yok sen ye benim yiyesim yok der birbirine. nihayetinde çocuklardan biri, "yemicekseniz ben yerim" der. o son dilim üçe bölünerek çocuklara pay edilir.
5 kişi olup pastayı 4e böldükleri için ya matematikleri kötü ya da birbirlerini sevmeyen bir ailedir ama daha önceden kesilmiş ve 4 dilim kaldıysa 4 dilim yanyana getirilir ve tekrar 5e bölünür afiyetle yenilir.
