sabah uykudan uyanınca serçe parmağımı dolabın kenarına çarptıktan sonra "eyvah bu sefer koptu, kesin koptu. anaaam anaaam garip anaaaam" diye ağıt yakarken birden ne göreyim parmağım yerli yerinde.
ayağımı yerden kaldırınca kopan serçe parmağımın çorabın içinden aşağıya doğru sarkacağını düşünmüştüm. oysa ki yanılmışım parmak yerli yerinde. kopmamış, inanabiliyor musun.
işin tuhaf tarafı su`ya çıkma teklifi edecektim yarın. benim gibi sakat birini napsın değil. çok şükür ki atlattık bu badireyi de.
