Uzun süredir içinde bulunduğum durum. Genel mutsuzluğun yanında ülkenin parçalanmasını sadece seyredebiliyorsun. Çünkü kullandığın oy bile aslında kullanmadığın oy.
sabah uyanıyorsun. zaten genel bir mutsuzluk var. şehit haberleri dinlememek için haberleri bile izlemiyorsun. ya da ne biliyim gereksiz şeyler duymamak için. yurt dışına çıkmak istiyorsun ama ülkeni de seviyorsun. zaten türkiye'den başka alternatifiniz de yok. çünkü diğer ülkeler seni kabul etmiyorlar.
her neyse bir ara cemaatçilikten kapatılmış olan pastahaneden poğaça ve böreğimi aldım. gözüm haberlere takıldı. kadının biri nefretle "başkanı aldılar babo" diye bağırıp araca vuruyor ve tepki gösteriyordu. işte o an, bütün umutlarım bitti. bütün umutlarımın yanında, 90lı yıllarda da tutukladınız bu insanları ve yıllarca o görüntülerle siyaset yaptınız. şimdi de benzerini bunlar yapıyor. tarih bu kadar tekerrür etmez.
umarım her şey iyi olur diyorum ama, artık mutsuzluğu normal olarak algılıyoruz ve herkes fanusunda yaşıyor. gerçekten ülke için umutlarım benim için bitti. ne gençlerine ne aydınlarına güveniyorum. bu bunalımdan bizleri çıkaracak kimsenin olmadığını düşünüyorum. hayırlısı olsun.
