Keşkelerin git gide çoğaldığı yaşlardır 30'lu yaşlar. Genelleme yapmak ne derece doğru olur bilmiyorum ama bence bu keşkeler hep geriye doğru keşkelerden oluşur. Şöyle bir hesap kitap yapılır, ne bileyim bi geriye doğru bakılır. Alınan kararlar, alınmayan kararlar keşke şöyle yapsaydım, keşke bunu söylemeseydim yada seçmeseydim şöyleler böyleler vs... diye uzar gider.
3 yıl geçmesine rağmen benim keşke dediğim yaştır 34.
insan büyüdükce yalnızmı kalıyor ne diyen sunay akın'ın biraz daha haklı olduğu yaştır bence. Hafiften beyazlamış saçlar, ufak tefek kırışıklıklar...
Yapamadıklarınla dolu bir geçmişin pişmanlığına büründüğün yıllardır belki.
38-39 yada 40. Yaşımda neler düşüneceğim bilmiyorum. ama şu ana kadar geçen zaman için pek iç açıcı şeyler söyleyemeyeceğim kesin.
Birde Nefes alıyorsak hala umut vardır diyen arkadaş nerede bilen varmı ? Birşey söyleyeceğim ona !
yazarlar arasında sadece gördüğüm entryler kadar yaygınsa niye bu sol frame diye düşündürendir *
hissiyat olarak da şöyle: futbol maçlarında eskiden oyuncunun ismiyle yaşı yazardı da, 29 ve üstünü bitik diye görürdüm. şimdiki yaşımda oynamaya devam eden futbolcu sayısı sınırlı ama hala o çıkıp futbol kariyeri yapabilirim hissi var üzerimde. ne bileyim, hala bir albüm çıkartıp patlama yapacak, bir fikrimi satıp trilyoner olacak gibi hissediyorum. eskisinden daha gerçekçiyim ama vücut olarak 34, zihin olarak en fazla 24 yaşında olmak demek bence. kendi açımdan da, karabulutlu ve depresif geçen günlerimin biraz daha normalleştiği, mutluluğun artmaya çalıştığı günler olarak görüyorum.
çünkü fark ediyorsun ki hedeflediğin ve yıllarca at gibi koşturduğun noktaya gelmek mutluluk değil. cebinde bakkaldan istediğini alabilecek paraya sahip olmak, kendine ait bir düzenin, bir araban olması da mutluluk değil. oturup saatlerce oyun oynayabilmek - film izlemek de mutluluk değil. galiba yaşayabilmek için, her gün uyanıp kalkmak için geçerli bir sebebin olduğunda mutlusun. sadece, bu mutluluklar eksik not aldığın bir sınav için, kabaran kredi kartı ekstreleri için, sana karşılık vermeyen platonik aşkın için bir kenara bırakılacak değerde değil. mutluluk;
sınav için aynı eve kapanıp arkadaşlarınla ders çalışırken gıcık olan karşı komşunun çağırdığı polisin evi basıp türk bayrağını gördüğünde attığı geri adımda,
ödeyemediğin kredi kartları için beklemediğin bir yerden gelen ekstra parayla borcu kapatmakla kalmayıp tatil harçlığı çıkarttığında,
aşk acısından gitarın dibine dibine vurup dört bir yanı arkadaşlarınla inletip, bazılarını hüngür hüngür ağlattığında, yarattığın dünyanın merkezine koyduğun kişinin boyunu fersah fersah aşmış olduğunu gördüğünde yaşanan his.
bunu gördüğünde arkada bırakmış olacağın yaştır. sadece, gelmeye yolu olanlar varsa, o yolun arka fonunda ne görmek istiyorlarsa onu yaşasınlar dediğimdir.
açık konuşmak gerekirse yolun yarısına gelmiş olmanın verdiği olumsuz enerjiyi hissedebiliyorum.
bıraksam bu işleri(hangi işleri?), diğerlerine nazaran daha sade ve sessiz bir şehire yerleşsem, deniz manzaralı bir kulübe bulsam ve okunmak için ertelenmiş(biriktirilmiş) kitaplarımı alsam yanıma ne güzel olurdu. hemen akabinde bir sekte beliriyor kafamda?
ne yer ne içeriz olum?
beş kuruş paran yok!
hele biraz daha çalış, ve çalışırkende para biriktirmeyi ihmal etme.
her yaşın ayrı güzelliği var diyenlerin üzerinde çokça çalışması gereken yaşta olmaktır. lise-üniversite arkadaşları çok geride, emeklilik hayalleri çok ileridedir.
yolun yarısı olayına bir sene öncesinden yaklaşmaktır. sorumluluk, sorumluluk ve yine sorumluluk. hiç bitmeyen bir sorumluluk mesaisi. bunun yanında yaşanamamışların verdiği bozuk ruh hali. 34 yaşında olmak böyle bir şey.
