cümleden sonra gözümde bir canlandırma yaptım. daha bir gülme isteği geldi. oğlan 32 yaşında. yorulmuş bir şekilde işten geliyor. evli değil-okumamış-annesiyle babasıyla yaşayan pek sosyal ortamı olmayan asosyal biri. ve yemek hazır evde ekmek yok. babası hiç çıkarma ayakkabıları şurdan bakkala git ekmek getir diyor. oğlan çok yorgunum baba deyip kapıdan içeriye girmeye çalışınca babası kolundan tutuyor yürü lan yürüü eşşeğin doğurduğu başlatma yorgunluğuna bende de para yok kendi cebinden alırsın sigaramı da unutma. oğlunu kolundan sıkı sıkı tutarak dışarıya doğru itelerken işte oğlan o sitemli cümleyi kuruyor.
yaşım 30. babam 2011'de geçirdiği ağır bir depresyon sebebiyle uzun süre hastanede yattı. bu sürede beynine yediği şokların ve ilaçların etkisiyle eski asabi ama neşeli halinden eser kalmadı. zira artık sinir, stres, hareket kaldıramıyor. hayatım boyunca bana iki kez vurdu. öyle şiddet yanlısı bir adam değil. ama babam keşke o eski asabi halinde olsa da her gün ben dayak yesem diye bakıyorum gözlerine. yani güzel kardeşim ben şu an o tokadı yemek için neler vermezdim bilemezsin.
