soğuk bir ekim akşamı.. 100. yılını kutluyor olması münasebetiyle iyi kötü bir araya gelmiş beşiktaş camiasının hasta bir taraftarı olarak tv başındayım. uefa kupası'nda oynuyoruz.. ikinci tur, rakip ispanyol alaves. 2001'de uefa finali oynamış, liverpool'a kaybetmiş. gerçi sonradan o takım dağılmış büyük ölçüde ama "beşiktaş", "avrupa kupası maçı" ve "deplasman" anahtar sözcükleri bir araya geldiğinde "beraberlik yeter" demekten başka bir şey düşünülmüyor..du o zamanlar. ama santrayla birlikte fikirler değişiyor. lucescu yönetimindeki cordoba'lı, zago'lu, ronaldo'lu, pancu'lu, sergen'li, ilhan mansız'lı takım çatır çatır oynuyor. "amanın, olacak mı yoksa" derken yamulmuyorsam sağdan pancu kesiyor.. bir ters vuruş.. top tıngır mıngır alaves ağlarına yuvarlanıyor. nassıl yani? "guoool" diye inliyor ev.. ilk yarının sonları hep 1-0'ı koruma telaşıyla geçiyor. derken ikinci yarı başlıyor. 50.. 60.. "şimdi yersek kesin kaybederiz" düşünceleri ile stres altında geçmiyor dakikalar.. takım iyi oynuyor. 80.. 90.. "tamam oldu lan oldu işte, bu da mı gol değil hakim bey" derken şerefsiz hakem sahneye çıkıyor. 90+4 oynanırken -ki o devirlerde genelde 4 dakika olmazdı deyü hatırlıyorum- keltoş abelardo kolpadan yaratılmış kornerde golü yapıyor.. evde küfürler yağıyor, masalar tekmeleniyor.. ama elden ne gelir, bitti işte. yine son dakikada yedik.. kalbi siyah beyazla atan milyonlar yatağa yine buruk bir şekilde gidiyor. hibno alaves'e 2 hafta sonraya randevu veriliyor, "gel lan inönü'ye gel" deniyor..
