kendimi çoğu yönden akıllı, iyi bir insan ve delikanlı biri gibi düşünüyordum ama şöyle bir düşününce, herkes kadar bencil, çıkarları adına dürüstlükten odun veren, kolay kandırılan, sonunu iyice hesap etmeyen, cabuk gaza gelen, tembel ama fazlasını isteyen biri olduğumu görüyorum, gerçekler acıtıyor, digerlerinden hicbir farkım yok, daha iyi değilim, bunlar depresyondan gelen düşünceler değil.
ders çıkardığım birsuru sey var ama bir kaçını yazayım.
1. dürüstlük ve verdiğin sözü daima tutmak, adaletli olmak bu konuda beklentileri boşa çıkarmamak, kısa vadede kazanıyor gibi görünsem bile uzun vadede hep kaybettim.
2. işaretleri okumak, bazen bir is için uğraşıyorum önüme surekli sacma sapan engeller çıkıyor, inat ediyorum zorluyorum en son hallediyorum, sonra bi işten zarae ettiğimi görüyorum. dönüp bakıyorum keske bu kadar zorlamasaydim diyorum, sanki her engel bir uyarıymış gibi, her olayda değil belki ama, bazen bu kadarda olmaz diyorsanız bir nefes alıp durmak, belki ertelemek veya vazgeçmek daha iyi olabilir
3. kendinizin ve insanların yaptıkları hataların cezasını cekmesi gerekiyor, yoksa ertelenip buyuyor ve daha buyuk bir sey olarak geri geliyor, bazen affetmek lazım tabi ama dengeyi iyi kurmak gerekiyor, alışkanlık oluşmuşsa bu affetme yarardan cok zarara sebeo oluyor hem kendiniz hem karşısı için. en yakınlarınız icin bile geçerli, mesala bir yakının basit bir sebeple bir suçunu ortbas ettin buyuk ihtimalle o adam daha buyuk bir suc işleyip başına daha buyuk bir dert açacak
4. bu bir madde degil ama şimdiye dek kiminle tartışıp, lafı gedigine koyup kapak yaptıysam veya üstün olduğumu gosterip karşıdakini bir nevi ezdiysem hep pisman oldum, döndü dolaştı ozur dilemek zorunda kaldım, ve meger cok kaliteli adammış deyipte keske dediğim de oldu. Mesela sen sirkette kritik bir iştesin karşıdaki kisi ise getir götür yapan bir iş yapıyor eger adama ne diyorsun yahu benim işimle seninki bir demeyeceksin.
