çünkü, yirmiler bitmiştir. ne yapacağını bilememenin, rüzgarlara kapılıp kendini tanımadığın kıyılarda bulmanın, o kıyılardan tekrar kendine dönmeye çalışmanın yaşları yirmiler, nihayete ermiştir.
başka başka adamların ve kadınların peşinden kendinden epey uzaklara gidip, sonra o tanımadığın yerlerden kendine dönmeye çalışmadın mı?
* * *
çünkü, artık çocuk değilsin. çocuk kalmak üzerine yapılan edebiyatları koy bir kenara, hepsi saçmadır aslında. büyümek iyidir. çocuklar insana yakışmayacak kadar acımasız olabilirler. çocuklar insanlara hak etmedikleri merhametleri gösterebilirler. çocuklukla ilgili bir tek "şaşırmak yeteneğini" alabilirsin yanına. almalısın, becerebilirsen mutlaka!
çocuk sanıp seni aslında hiç de çocukça olmayan cümlelerini gürültüye getirmediler mi? şimdi sen de "büyüklerin" arasındasın, sözlerinle onların ağırlığındasın.
* * *
çünkü gövdenin bir rahiyası var artık; yaşadıklarından dolayı ağır ağır birikmiş. uçuşamayacak kadar ağırsın şimdi. kendini kaldırıp oradan oraya koymak istediğinde bunu nasıl yapacağını öğrenmiş olduğun için hafif.
çakılıp kaldığın zamanlarda nereye, nasıl gidileceğini, varılacağını bilmediğin için donup kalmadın mı kendinin karanlıklarında? şimdi sen kendine alışıksın. dibe vuran hallerine, sonra nasıl çıktığına alışıksın. şimdi artık sen kendinin düşmüş ve kalkmış hallerine tanıksın.
* * *
ömrün en güzel yerindesin. gençliğin tatlılığıyla ihtiyarlamanın bilgeliği arasındaki en tepedeki noktada duruyorsun. ister yine uçuşur ister beğendiğin yerde durursun.
şimdi sen büyük yolculuklara hiç korkmadan çıkabilirsin. şimdi sen tam kendine göresin.
* * *
artık başkalarının senin hakkında düşündükleri de önemli değil. sen artık bir kayalıksın, hayat eteklerine dalga dalga vuruyor. sözler, kötülükler, su kabarcıkları gibi sönüveriyor. sen yine orada duruyorsun. rüzgar uğulduyor tepelerinde; sanki gülüyorsun.
tin tin tini mini hanım gibisin. peşinde bir rüzgarla yürüyorsun sanki. sen yürüdükçe rüzgar estiriyorsun. böyle hissetmek iyi geliyor ya da. ama kendini sevme işini abartmayacak kadar da kendini biliyorsun. efendisin, iyisin. canın fena sıkılsa da ara sıra artık kendini tedavi etmeyi biliyorsun.
* * *
otuz iyidir. çünkü sen otuzsun. bu kadar. kendinin tadına bakıyorsun. dünyaya gelmiş ve yürümekte olan birisin. bir gün gideceksin. sen bu halin tadına bakıyorsun, bu gövdenin içinde olmayı, böyle bir beyin ve böyle bir kalp taşıyor olmayı elinden geldiğince deniyorsun. şimdi sen artık abartmıyorsun. abartmadığın için zaman daha az sürtünüyor sana. sen artık daha ziyade tıngır mıngır cümleleri seviyorsun. tıngır mıngır... tıngır mıngır... ellerini başının arkasına koyup, ayaklarını şöylemesine uzatıp dünyanın hallerine bakıyorsun. dünya da senin hallerine... otuz iyidir. çünkü sen şimdi otuzsun!"
acı bir gerçek! iyimser bir ihtimal, yolun yarısı demek. manasız sıkıntıların, sebepsiz kasvetlerin dönemi. başlı başına ağır bir sendrom.
geriye dönüp baktığın zaman yaşananlara; çoğu dönemler mutlu olunsa dahi, yeterli ve gerekiği gibi yaşanmamış gelir insana. ve ilerisi için kaygısız ve kayıtsız kalamadığın sınırlı bir döneme geçiştir. kısacası ağır bir bunalım.
en azından benim için
bu hayatı, ben 30 yıl nasıl da yaşadım sendromudur. ya da nasıl yaşadım sendromu. bir kere;
dogurganlik olasiliginin giderek dusen östrojen seviyesi nedeniyle azalmasına;
kadinin en guzel ve cekici oldugu, kisiliginin ve kadinsiliginin oturdugu yaslar 30'lu yaslardir gibi sözlerin daha sık duymaya;
keşke, keşke, keşke envanterleri yapmaya sebep veren sendrom.
hani böyle, virajı alamayacağınıza kendinizi inandırıp, ama gene de almaya çalışıp, alamayıp ortadaki refüje bindirirsiniz ya aynen öyle bir şey.
ulan genclik gitti, düsüncelerine salar insan kendini, zor bir dönemdir bazilari icin. girisi suskun cikisi muhtesem sendromdur. 40. yas mi? Heralde hidayete ermege hazirlanalicagi icin sendromsuz olsa gerek.
bazı kişilerde olmayan sendromdur. bende olmayan sendromdur yazsam sadece sizi ilgilendirecek derecede subjektif denecek.* başka kimi örnek verebilirim bilmiyorum. 25 yaşına girdiğimde ne hissettiysem aynısını hissettiğim bir yaştı.
yaş 35, çay eksikliğine bağlı aşağıda yazılı sendromları yaşıyorum:
- 24 saat çay içme sendromu.
- yolculuklarda saat başı bazen yarım saatte bir, bir benzin istasyonuna dalıp çay molası sendromu.
- çay sevmeyen kişilere pek uğramayı istememe sendromu
- bira bardağında overdose çay içme sendromu.
başka da bir sendromum yoktur, yarışmacı arkadaşlara başarılar dilerim.
ruhun genc kalmasi ne kadar onemli olsa da, 10 sene once 20 yasindasinizdir, 10 yil sonra 40 yasinda olacaksiniz.
Bir ikilem icinde kalirsiniz, hem genc hem orta yasli olmak gibi bir tercihiniz yoktur kisaca yas 30 olmustur. 20 yasinizdayken 10 yil sonrasi icin ne dusunduguzu hatirlamaya calisirsiniz. ogrenilen sudur, kendinizi daha iyi hissetmek icin 40 yasiniz hakkinda hic bir plan yapmamak. sizin planlarinizin pek bir onemi yoktur hayat icin, suruklenip gitmektesinizdir neticede. siz en iyisi bos verin, unutmak icin gidin bir fish card alin, biraz alisveris yapin rahatlayin, ay sonu ekstreye bakip aglayin.
3 ve 0'ı yan yana hayal etmenin insanın gücüne gitmeye başlaması durumu. geriye dönüp bakarsınız, yıllar avuçlarınızın arasından kayıp gitmiş. oysa ki ilkokula başladığınız ilk gün, mahalledeki ilk aşkınız, ergenlik gel gitleriniz, lisedeki o sivilceli zorlu yıllar, ardından üniversite, özgürlük dönemleri dün gibi hepsi zihninizdedir. ama hepsi geridedir. artık 30 olmuşsunuzdur. çalışıyorsunuzdur, sorumluluklarınız fazladır, artık kendiniz için genç kelimesini kullanamıyorsunuzdur. siz artık orta yaşlı bir bireysinizdir.
şimdi bana her yaşın ayrı güzelliği var geyiğini yapmayın. Kırışık suratın, morarmış göz altının, dökülmüş saçların, sararmış gözlerin ... of tamam ya sustum.
Belki 2 haneli bir ayının 2. basamağında ki bir rakam artışı belki de ömürden geçen bir 10 yıl. istemiyerek gelinen bir 30 yaş ve gençlikten ortayaşlılığa geçişin yaşattığı bi sendrom. :( Hayatı ve ölümü değerlendirmek için gelinen belki de bir milat. Acaba ben kaç yıl/yaşına kadar yaşarım yada ben bu zamana kadar neler yaptım gibi...
