kalpten bir galatasaraylı olarak izlemediğim düzinelerce maçtan biri.
sebebi yenilmek falan değil, biz bu takımın taraftarları olarak en büyük başarıları da yaşadık, sevinçten duvarları da yumrukladık. sebep ruh. benim galatasaray'da chelsea'ye 5-0 yenildiğinde bile gördüğüm ruh son üç senedir kayıp. işin kötü tarafı yabancıların bizim türk futbolculardan daha çok çaba sarfetmesi, daha çok hırslı olması, kaybedildiğiğnde daha çok üzülmesi. bu durum can yakıcı açıkçası. fenerbahçedenizli'deki maçı alamayıp şampiyonluğu bize kaptırdığı gün de apiah ağlamıştı en çok şampiyonluğa. aynı duyguları o zaman da fenerbahçe için hissetmiştim.
galatasaray, fenerbahçe, beşiktaş ve trabzonspor gibi artık futbolun markası olmuş takımlarda başarı veya başarısızlıktan çok inanç ve azim önemlidir. zira ülkedeki futbolseverlik bir spor seyir zevkinden ziyade bir aşktır. ve bu aşıklar takımlarında o inancı görmezse üzülür sadece. renklerin, geçmişin ve büyüklüğün getirdiği o ruhu taşısınlar isterlerse 50 maç yenilsinler umrumda olmazdı.
