evet, tam da 3 yasimdayken gerceklestirdigim hadisedir, üstüne bastin sözlük. daha once yayan olarak bir kez dahi gitmemis oldugum annanemin evine, evden kaçıp yalnız başına gitmişim 3 yasimdayken. lakin apartmana varana kadar hersey tamam da apartmana girdikten sonra işler boka sarmiş (miş li geçmiş zaman ile anlatiyorum, ben de annemin yalancisiyim), apartmana girdigimde ışıklar sonunce bir merdivenin köşesine oturup ağlamaya başlamışım (apartman dediğim şato gibi, hala bile korkarim inip çıkarken o derece yani, penceresi filan yok merdivenlerde), artik şans midir, yoksa allah'mi gonderdi bilemem; annanemin yan komsusunun oglu böğürtüyü duyup aglayan ben'in yanina geliyor ve annaneme kavusturuyor beni ** sonrasinda annanem bizim eve telefon açiyor ve diyalog aynen şöyle;
-g.o.d nerede kızım?
-odasinda anne oynuyor, ne oldu?
-hmmm iyi tamam, birsey yok sorayim dedim.. kellesi burada da..
olayin üstüne anne aglayarak annanenin evinin yolunu tutmuştur.**
ben de 5 yaşımda evden kaçmıştım
annemle babam beni kızdırmak için seni cami avlusunda bulduk deyince bende dayımlara kaçmıştım.
pek tabi o yaşta annemin annem olmadığını öğrenince dayımında dayım olmadığını anlayamamıştım. belki de çaresizlikten yapmıştım bilmiyorum.
