bir zamanlar şehrin göbeğinde çalışıyorum diye sevinirdim, her şey ayağımın altında falan. şimdi en ücra köşeye mi gitsem acaba düşünmüyor değilim. ne zaman kızılayda yürüsem acaba şimdi hangi araba patlayacak diye mal mal söyleniyorum. bunun için benim morelim zıfır.
allah yardımcıları olsun. insan her sabah böyle boktan bir psikolojiyle uyanıp işine, okula giderken zaten kafadan depresyona girer. 17 ağustos daki depremden sonraki süreçte böyle bir psikolojiye girmiştim. çok zor. dayanılacak gibi değil. allah o günleri ve bu berbat günleri bir daha göstermesin, ankaralılar a sabır; bizi bu kaotik ortama sokan beyinsizlere de akıl fikir versin.
herkesin birbirine korku dolu gözlerle baktığı, hiç tanımadığı bir yüzden bile şüphelendiği psikolojidir. bugün akşam vakti karanfil yüksel tarafındaydım, kimseden çıt çıkmıyor, o kadar sessiz ki kalp atışları duyulacak insanların ki ankara'nın en gürültülü sokakları bunlar. sırf sırt çantalı olan birinden bile şüpheleniyor gibiydi insanlar; gözlerde, yüzlerde bir güven duygusu arıyordu diğer gözler. güven duygumuzu kaybettiğimize, sıfıra indirgediğimize göre yaşamanın da pek bir anlamı yok gibi bu şehirde..
işten saat 18:00 de çıkıyorum. işten çıktıktan sonra başka sevgili aile üyelerim olmak üzere toplam 11 kişi tarafından aranarak ya da mesajla ortalarda çok dolaşma doğru eve git diye uyarıldım.
Sadece Ankara'lı psikolojisi değil , Ankara'da sevdiği insanlar yaşayanlarında sahip olmaya başladığı psikolojidir.
Merasim sokaktaki bomba götünde patlamış biri olarak zaten en ufak bir seste tribe giriyorken, dünden sonra artık mecbur kalmadıkça evden çıkmama kararı aldıran psikolojidir.
