1+1 evde büyüdüm ben , hiçbir haftasonunu çizgi film izleyerek geçiremedim , hafta sonu babamın dinlenme günüydü ve babam o odada uyurdu, 4 kardeş ve bir babaanne aynı odada kalırdık, yıllarca doktor doktor gezdik , burnumda birşey vardı ama ne, nefes almayı beceremezdim, alerji fln bahane , rutubetti burnumu kapatan, annem kıyamadığı çeyizlerini ne Zaman açsa içi burkulurdu hissederdim, ders çalişmak için çalişma odası hayaldi, mutfak vardı ve bir battaniye, doğalgazdan bahsetmiyorum bile, kömür varsa yeterli miktarda zengindik.şofben lükstü, çamaşır makinası lüks..ama hep birlikteydik hep dip dibe, şimdi sizin o beğenmediğiniz 3+1 ev varya biz o evde kaybolduk,4 kişi , birbirimizin yüzünü göremez olduk,tv de var, şofben de çamaşır makinası da. Ama mutluluk sanırım o çocukluktan kalan bir anı..
Hayatım boyunca yaşadığım tüm evler 3+1 di.Şuan baya baya fakirliğimizden utandım isyan etmeye kalktım.Yazık lan bana ben yaşamamışım 3+1 160 metrekare kutu gibi evde yaşamak mı bu? Bide tek cocuğum düşünün yani.
