2 hafta önce kafkas'ın önünde ateş istemesiyle tanıştığım kişidir.
italyanca,ingilizce bilmesine rağmen işyerinden kriz sebebiyle çıkartılmış olduğunu söylemiştir. cv'si gayet sağlam olmasına rağmen işsizdi.hani nerden biliyorsun derseniz cv'sini gösterdi. mülakata gidiyordu gerçi artık işsiz olmayabilir.
şimdi arkadaşlar masaya yatırmamız gereken konu şu:
yaklaşık 6 aylık bir italya mazim oldu ve haliyle bakkala gidip bir şey isteyebiliyor, kardeş şu suyun bir boy büyüğünü versene diyebiliyor, para üstü diyaloğuna girebiliyor, kafelerde bir şey isteyebiliyor, karşı komşuya hayat nasıl gidiyor temalı konuşma yapabiliyordum ama bu benim italyancanın %15 ini bildiğimi bile göstermez ve kimseye de benim italyancam var oh yeah demedim, demem de. niye diyeyim abi, bilmiyorum ki o dili. şimdi bana gelip derseniz: "abi ben şu şu dilleri biliyorum. günlük konuşma dilinden basit cümleler, şunlar bunlar yani benim yabancı dilim var" diye, hiç acımam bacağınızı elinize veririm arkadaşlar. önce o aşırı kendinizi beğenmiş tavırlarınızı, ben kafanızı fotokopi makinesine sıkıştırmadan önce silip atın. resmi belgelere geçecek kayıtlarda iyi derecede italyanca biliyor yazdıran kadın pazarda adama "bu sütyenin bir boy büyüğü var mı" diye soramıyordu. hayat acımasız, hayat garip, hayat bir korkağın kahramana dönüşebileceği bir yer.
ha cidden bilip de işsiz ise takmasın kafasına, ben kendisine domalabilirim. severim böyle zeki insanları.
"okumak cehaleti alır,
eşeklik baki kalır"
şeklinde bir dizeyle durumunun açıklanabileceği gibi kendisini, sosyal özürlü olma ihtimali yüksek; mektep, medrese görmüş insan olarak da tanımlamak mümkündür...
türkiyede yaşıyorsa başa gelecek hadisedir ama bir de bunun tersi de vardır daha türkçeyi bile doğru dürüst konuşamayıp en iyi yerlere gelebilirsiniz hatta devletin başı da olursunuz .. hangisi daha kötüdür orası tartışılır.
kendini geliştiremedikten, üretken olamadıktan sonra 3 dil bilsende 3 diploman olsada iş bulman zordur. kapağı devlete atmaya bakacaksın, özel sektör kitap yüklü eşşek istemez.
