Bir yerde bir hikaye okumuştum. Aklımda kalan kısmıyla anlatayım.
Zamanın birinde bir alim bir ağacın gölgesine oturmuş teşbih çekiyormuş. 'Ben Allah'a aşığım' diyormuş. Sonra birden önünden bir kız geçmiş, kızın elinde bir sepet elma. Alim kıza sormuş:
-'kızım, nereye gidiyorsun?' Demiş.
+'sevgilim tarlada çalışıyor, ona yemesi için elma götürüyorum' diye cevap vermiş kız.
-'öyle mi ne güzel. Peki kaç tane elma götürüyorsun?' Diye sormuş alim, kız cevaplamış:
'-insan sevdiği için bir şey yapıyorsa sayının ne önemi var?'
Bunun üzerine alim elindeki tesbihe bakmış, kendinen utanıp tesbihi koparmış.
işin özü şu ki eğer sevmişsen harcanan paranın ve zamanın hiçbir önemi yoktur.
o yüzden baştan pazarlık yapacaksın hani vermeyeceksen hiç girmeyelim mevzuya diye. bu tipler çünkü bunu bilinçli yapıp haz alıyor.
sonuçta hepimiz insanız ayrıca 132 lira hiçbir şey değil. o daha belli ki çaylak, ne paralar kaldırıyor bu tipler aklın uçuklar.
