bunalıma yol açacak durum. erkekler için bir istatistik yaparsak geneli şu şekildedir ülkemizde;
doğar,büyür. liseye giderse gider gitmezse askerliği bekler. liseye giderse liseyi bitirir öyle askere gider. çoğu üniversiteye gitmez gidende 2 yıllık fakülte bitirir askere gider. askerden döndükten sonra babaları onlara kendi mesleklerini öğretir, işleri ona devreder. görücü usulü bir kız bulup evlendirir,üzerine ev alır maddi destekte bulunur. sabah 8 akşam 5 çalışır evlat sahibi olur. emekli oluncada köye yerleşirler ve ölürler. genel algoritma budur.
benim gibiler ise doğar,büyür,okul okur. ve işsiz kalırlar.
söylüyorum doğarsın, büyürsün, okula gidersin, askere gidersin, işe girersin, evlenirsin, çocuk yaparsın, ona bakarsın, evlendirirsin torunlarını seversin. doğal akış bu şekildedir. bunun yanında hayatını renklendirecek ilgi alanları bulursun. yukarıdaki zinciri kıran şeyler varsa mesela işsizlik diyorsun seni besleyecek bir şey bulman lazım. yoksa mutsuz olursun.
itiraflarım'ı okuyup çok etkilenen ergenlerin buraya intihar edeceğim diye yazmaları oldukça rahatsız edici.gidin ötede ölün buraya niye yazıyorsunuz ki?basiretsiz,güçsüz,akılsız insanlar olduğunuz belli.tolstoy kendi bile intihar edememiş sizin gibi kekleri dünyadan temizliyor en azından.
demek ki hayırlısı buymuş kardeşim. Şimdiye kadar bu hayatta sapasağlam kalabildiysen hep sana kötüymüş gibi gözüken fakat aslında senin için iyi olayların başına gelmiş olmasındandır. yani şimdiye kadar her şey yolunda gitmiş demektir ki şuan da hala hayattasın. belki de şuan hayatta olmanın sebebi güzel şeyler yaşayıp mutlu olabilme ihtimalin, hayallerini gerçekleştirme arzun belki altında araban olsaydı olası bir kaza sonucu olmayacaktı. Yani bir adımımızın cm si bile hayatımıza yön verebilecek olayları doğurabilme ihtimalindeyken büyük şeylerden mutsuzluk çıkarmak değil de küçük şeylerden mutlu olmaya çalışmaktır hayat. güzel bir işin eşin evin ve altında son model olabilir kalan hayatının başlangıcından sonra. Umarım da olur. Fakat evi eşi işi arabası olan bir engelli kardeşimiz de olabilirdin sen ya da bizler. Demem odur ki hayatta ki iki şey herşeyden önemlidir sağlık ve huzur. Gerisi emin ol gelir.
valla 24 yaşındayım tavsiye kasmam çok da doğru değil ama içimden geliyor. hayata küsme şunlar şunlar var bak bunlar iş var falan demiycem abi bul bi şekilde asgari ücret kazanabileceğin bir iş ama insanlarla iletişiminin olduğu bir iş olsun iş sonrası da takılabil. kendini içkiye sigaraya verdiysen ne yap et bırak. spor yap internette videolar var torrentten indirebileceğin güzel spor programları var onlarda sınırlarını zorla ve kararlılıkla devam et ki başarabiliyorum de kendine güven tazelersin. ve en önemli sorun evlilik galiba benim de sevgilim yok ve karamsar baktığım şeyler oluyor evet. belki de düzenli bi seks hayatı her şeyi çözecek bilemiyorum. ama para kazan gez ve spor yap hayatın anlamını pek sorgulamazsın herhal
Cevabı aslında basit. Yaklaşık 28 yıl önce baban annenin içine boşaldı ve sperm yumurtalığa girip gelişti. Bu yüzden tam olarak. Korkma, biz de böyle olduk.
28. Yasini beklemesi tavsiye olunur. 28 yasinda bir aydinlanma yasiyorsun, nirvana falan sonra neden yasadigini anliyorsun. Saka saka ayni tas ayni hamam olacak.
Açık ve net doğasını kaybeden insan beyanatıdır. insan kendi öz doğasını kaybettiğinde, seçenekler arasında ilk "yok olma" (ölüm) belirir. ki bu doğayı kaybetmek, kendini inşaa etmekten daha kolaydır. Seneler ilerledikçe, değişmez bir hayat kuralı olarak zaten her birimiz, kendi yaşam koşullarımızı, doğamızı kaybediyoruz. ne yazık ki bazılarımız bu yarışı daha bir erken kaybediyor, çünkü koşullar onu elemeye yönelik aleyhinde çalışıyor. kimisi fakir olur, kimisi fiziksel aşırı çirkin olur, kimisi tabiattaki tüm berbat sayılabilecek kusurları bünyesinde barındırır vs... sonuç olarak tüm bunlar kişinin öz ruhunu yani kendi doğasını kaybetmesini geçerli kılar.
21 yaşında olup haftanın 6 günü doosan marka forklift ile hayatım boyunca kazanamayacağım 3000 metresinin 300 bin lira civarında olduğu kot pantolon kumaşlarını taşıdığımdan beri hergün kendime sorduğum ve içerlendiğim serzeniştir.hayat belki de 8 yaşında bir çocuğun kafasında kurguladığı bir tiyatrodan ibarettir.
