11-12 yasindayim gitar az buçuk tingirdatiyorum vokalimde söyle 5-10 sarki var ikiz abilerimden biri bas digeri elektro ben de akustik çaliyorum abilerim gideceklerdi ben de yasim küçük öyle metal falan agir geliyor nothing else matters falan anca abimler falan gel diyor belki hayatinda bi daha göremiceksin kaçirma falan diye tamam dedim falan gittik samiyene o kalabalik o heyecan beni ilk önce biraz korkuttugunu hatirliyorum, ama sonra james reyizin çikmasi abimlerin omuzlarinda yes im creeping death diye bagirdigimdaki duyguyu ne yasadim ne de yasayabilcegimi düsünmüyorum iyiki gitmisim 8 sene olmus aq simdi vokalimde 150den fazla solo ve riffler varsa jamesin sayesindedir.
tesadüfen bir videosuna denk geldim de anılarım canlandı.
üniversite yıllarıma tekabül ediyordu ve bu konsere arkadaş çevremden yalnızca benim gidecek olmamın az havasını sürmemiştim.
Hala tüylerim diken diken oluyor. az değil, yıllar yılı dinlediğin, her şarkısını ezbere bildiğin büyük bir grup ve kanlı canlı görme şansın var.
biraz da kanın deli akıyor o zamanlar, diyorsun ki ölsem de gideceğim, varımı yokumu satıp alacağım biletimi.
nitekim öyle de oldu. gitar için biriktirmeye başladığım parayla aldım biletimi gözümü kırpmadan.
saha içinde olabileceğim en ön sıradaydım. nasıl kalabalık... itiş kakış, akrabalıklar o biçim. ön grupları dinleyebildik bir şekilde fakat metallica'nın çıkmasına yakın o meşhur mavi ışığı bilirsiniz... mavi ışık yandığı andan itibaren artık nefes alamaz bir hale geldik. diyaframımı şişiremiyorum ki nefes alabileyim. o derece.
durumun vahametini gören görevliler 'kızları alıyoruz' dedi. hemen önümdeki o uzun boylu sırık çocuğun üstünden tırmanıp çıktım saha içinden. başka bir görevli benim problem çıkaran bir tip olduğumu düşünüp en arkaya yolluyordu ki hayatımın en büyük sınavını verdim! o kadar dil döktüm o kadar inatçı davrandım ki beni tribüne yolladı! işte buna temiz yüreğimin bana armağanı dedim.
hayatımın grubunu tribünde ve o kadar yakın ve net yerden izledim ki... yanımda mor ve ötesi'nin gitaristi kerem'le sevgilisi bile vardı. saha içindeki itiş kakıştan sonra bu ortamın nezihliği çok iyi gelmişti.
o anları yaşayanlar bilir, öyle bir 'master master!' dedik ki... ve daha niceleri...
tek kötü tarafı, bir fotoğrafım bile yok. aklıma hiç gelmedi bile. sadece izledim ve hayatımın en heyecanlı günlerinden biri olarak anılarıma ekledim.
üzerinden 3 yıl geçmesine rağmen Türkiye'deki metallikacılardan tiksintimin hala devam ettiği konserdir. Oğlum sizin müzik zevkinize, bilginize sokayım lan. Down geldi Metallikayla beraber, Koskoca Phil anselmo'ya rex brown'a, Kirk Windstein'A, Pepper Keenan'a,jimmy bower'a nasıl davrandınız lan ibneler.
sizin gibiler yüzünden sittin sene daha gelmezler.
hayatımı kökten değiştiren efsane konser. şöyle ki, o tarihe kadar metal grupları içinden yalnızca metallica dinlemiş olan, st anger faciasından sonra ondan da soğuyan, geleceklerini öğrendiğinde "hadi gideyim ya, bir daha gelmezler belki, görmüş oluruz, hem pentagram da çıkıyor" edasıyla giden ben, konserden sonra müzik zevkini tamamiyle rock n roll'a adamış oldum. iyi ki gitmişim o konsere.
organizasyonun kötü olduğu, mahhalleden toplanmış görevlilerin çalıştığı, içeri girerken eziyetlerin çekildiği, bir bardak biranın 5 tl olduğu, fakat metallica sahneye çıktığı anda herşeyin unutulduğu ve anın büyüsüne kapılmanızı sağlayan, "master master " seslerinin, one' da ki görsel şölenin, james hetfield' ın lars ulrich' in, kirk hammett' ın ve rob trujillo' nun gözümde bir kez daha efsaneleştiği, yaklaşık 55 bin kişinin aynı anda aynı duyguları paylaştığı, türkiye' nin görüp görebileceği en iyi konserlerden biri idi.
benim de sami yen'in çimlerinde yerimi alarak katıldığım konser. çok güzeldi, şahaneydi vs gibi geyiklere girmenin anlamı yok, sonuçta karşında ki metallica.. ne bekliyordun? ama ben bu yaz için de ümitlenmiştim, death magnetic tour kapsamında .. maalesef*!
uzerinden bir yil gecmesine henuz 21 saat falan olan konser.o lars yavsagi yakinda gorusecez demisti.bu yaz cok bekledim gelmediler...
metallicaaaa
yeaaaahh
istamboooom
yeaaaah
hedeee
yaaahh
hodooo
yeaaah
1 yıl önce yapılmış konser. benim içinse bir dönüm noktası gibiydi. hiçbir şey eskisi gibi olmadı hayatımda. bilmiyorum bir işaret miydi? yoksa bak bu son güzel günün iyi değerlendir deselerdi belki de daha farklı bir ruh haliyle giderdim. şimdi o günden öncesinden kalan hayatıma yeniden devam etmek için çırpınıyorum. tanrım yeni bir işaret daha istiyorum senden.
hayatında ilk kez büyük bir grubun konserine giden veletlerin anlata anlata bitiremediğidir.
yeter ulan! böyle her gittiğimiz konserin hafta/ay/yıl dönümünde entry gireceksek işimiz var!
bazı mini mouse'ların yaşlarının 2-3 katı kadar konsere gitmeme rağmen, hiçbirinin bilmem ne dönümünde hüzünlenip, "ühüüü, şöyleydi, böyledi, nerde eski günler azizim!" demiyorum. sorun bende mi, anlamıyorum.
vay be. tam bi sene geçmiş. bütün günü birayla geçirdim, zira yiyecek bişey yoktu. saatlerce kapıda bekledim. sonra saatlerce de içeride. saha içinde binlerce insanın arasında. ortak bir sebep için orada bulunan binlerce insanla birlikte.
o kalabalıkta meksika dalgası yaptık, kendimizce tezahüratlar uydurduk. yorgunluktan öldük.
üstünden koca bir sene geçmesine rağmen kayıtlarını dinledikçe tekrar tekrar 27 temmuz 2008'e döndüğüm efsanevi metallica konseri.
james'in seyirciye karşı olan samimiyetini aradım her konserde, bulamadım. eşsizdi çünkü. ayrı bir olaydı.
hangi olay size 24 saat tek lokma yemek yemediğinizi, 16 saat ayakta durmuş olmanın yorgunluğunu, 8.5 saat boyunca terlemekten 3 kilo verip de tek damla su içmemiş olmanın susuzluğunu unutturabilir; sizi kendinizden geçirerek size headbang yaptırabilir, böğüre böğüre eşlik ettirebilir? çok düşünmeyin bence.
adı üzerinde, efsane. tek dileğim, yine gelsinler, ben yine o kapı işkencesini, çöl sıcağı işkencesini çekmeye razıyım.
sırf bu konser için tatilimi yarıda kesip istanbula gelmiştim . ama abimin daha fazla para al demesine rağmen az parayla çıkıp 6 saat boyunca o sıcakta susuz kalma sebebim. yinede çok güzeldi !
