youtube'da izledikten sonra gitmediğim için kendime küfrettiren konser. bana ciddi derecede rahatlatma etkisi veren Simone'un sesini daha yakından duymak isterdim.
tura adını veren design your universe şarkısını ne akla hizmet söylemediklerini merak ettiğim konser olmuştur. yağmur yüzünden mahvolduk, orası pek tabii...
epica'nın 12 şarkı ile nirvanaya ulaştığı konser olmuştur. öncesinde çıkan draconian ve tristania'nın pek bir sıktığı konserdir.
söyledikleri şarkıları sıra ile analiz edecek olursak;
resign to surrender: çıkış parçaları bu olduğundan uzun süre bir müzikle bekledik ama simone'u görünce herkesin azğı bir karış açık kaldı yine. son albümden olduğundan pek kimse eşlik edemedi ama süperdi giriş için.
sensorium: ikinci şarkıydı. insanların en çok eşlik ettiği şarkılardan biri olması sebebiyle hepimizi havaya soktu.
fools of damnation: aslında söylemelerini beklemediğim şarkıydı fakat söylediler. hiç kimsede de bir tepki görmedim açıkçası. iyi oldu güzel oldu.
unleashed: son albümün en bomba şarkısıydı ayrıca konsere de bomba gibi damga vurdu. sonundaki bateri solosu dinlemeye değerdi.
martry of the free world: son albümden olduğundan pek fazla insanın eşlik edemediği diğer bir şarkıydı. açıkçası onca şarkı varken albümden neden bunu söyleme gereği duydular ben de anlamadım.
consign to oblivion: çalınan en uzun parçaydı. yaklaşık 12 dk. kadar sürdü. şaşırtıcı tarafı şu ki hiç sıkmadı şarkı 10 dk daha devam etse anlaşılmazdı.
cry for the moon: insanların en çok eşlik ettiği şarkıydı. simone ile beraber herkesin iiiğğiiğiiii şeklindeki girişi yapması hoştu.
sancta terra: son albümden olmamasına ve çok da bilinmemesine rağmen bütün ellerin yukarıda olduğu diğer bir şarkıydı.
tides of time: simone'un solosu ile başlayıp gitarlar ile sonlara doğru havaya sokmuştur. ama bence konserin en sıkıcı parçasıdır.
blank infinity: en uzun süre söylenen şarkılardan biridir. öyle ki bir ara simone 3-4 dakikalığına sahnede yoktu ve sonra gelip 2-3 dakika sonra şarkıyı bitirdi. o kadar uzundu.
the phantom agony: final şarkısıydı. en güzel bölümdü. sanki bir ara disko ortamı gibi oldu ortam ama o da eğlenceli bir olaydı.
intiharlara sürükleyen, seneye beklediğim, tüm planlarımı alt üst eden, draconian'ın ön grup olmasıyla hayatımı söndüren konser. ygs günü olması da cabası.
