oncelikle kpss'nin cikar bir yol olmadigini soyleyeyim. bir seyler basarabilmek adina cok buyuk sikintilara girmek gerek. hayatin donum noktasi olan yaslar sonucta. unv bittiginden beri, her sene sirketimi degistirdim. vizyonumu genisletmek adina farkli sehirlerde, farkli insanlarla bulundum-yasadim-calistim. yavastan meyvesini aliyorum. iyi bir sirkette yine iyi bir departmanda baslayacagim onumuzdeki hafta.
O yaşlar için depresyon sebebidir.
Erkekler daha çok yaşar bu problemi, okulu uzat, askerliği ertele, aileden ayrıl vs derken bir bakmışsın yaş olmuş 27. Elde var sıfır.
Bayanlar öyle mi? Öğrenciyken başlarlar çalışmaya. Heheyy.
Üniversite bitiyor bakalım, biz 2-3 sap (nükleer enerji mezunları) bir iş bulabilecek miyiz? En azından yurt dışına çıkarım ama hiç istemiyorum açıkçası. Gidecek durumum da yok ki...
Kendini kandırmamayı başarmış olmak anlamına gelir dolaylı yoldan da olsa. Çünkü bir şeyi başarmayı istemek için evvela o şeyin bir anlamının olduğuna inanmak gerekir. Gereken değer yüklemesi yapıldıktan sonra o yolun yolcusu olunur.
Aslında her başarı aynı zamanda başarısızlık sayılabilir. Mana arayışında olan insan, yolculuğa en az bir mananın ön kabulü ile başlıyorsa, nihayetinde elde edilen de aldanılanın ta kendisidir. Hakikatin içinde olmayan bir başarı, oyalanma vesilesinden başka bir şey değildir.
Hiçbir şeyde başarılı olamadım diye üzülmeyin; 'neden' sorularına cevabı olmadan bir şeylerde başarıyı kovalayabilecek kadar kendini kandırmış ruhsuzlar ordusuna katılmadığınız için farklı hissedin.
